• Αρχική
• >
• Θέματα
• >
• Τα λόγια της δύναμης !

Μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του ανθρώπινου πολιτισμού είναι ο λόγος. Βεβαίως η αντίληψη που είχαμε παλιά, πως μόνον ο άνθρωπος έχει έναρθρο λόγο, έχει καταρριφθεί προ πολλού. Όλα τα ζώα, αλλά ακόμα και τα φυτά, έχουν συγκεκριμένη γλώσσα, με την οποία συνεννοούνται με τα άλλα άτομα του είδους τους.

Η μεγάλη διαφορά είναι πως ο άνθρωπος δεν μιλάει μόνον με τους άλλους ανθρώπους. Έχει αναπτύξει τη δυνατότητα να μιλάει και με άλλα είδη, κατά πρώτον. Οι κυνηγοί, επί παραδείγματι, μιμούνται τις γλώσσες των πουλιών για να τα προσελκύσουν. Ακόμα και το «ψι – ψι» που κάνουμε στη γατούλα μας για να της τραβήξουμε την προσοχή, είναι ένας ιδιαίτερος τρόπος επικοινωνίας που αφορά μόνον τις γάτες και εμάς.

Στον άνθρωπο δεν ήταν αρκετό αυτό. Δεν του φτάνει να μιλάει με τους ανθρώπους, τα πουλιά, τα ζώα. Θέλησε να μιλήσει και με τον Θεός του. Και έτσι γεννήθηκε αυτό το αφάνταστα δυνατό εργαλείο που είναι η προσευχή. Όλος ο αόρατος κόσμος, οι άγγελοι (αλλά και οι δαίμονες για τους τολμηρούς), τα πνεύματα, οι δυνάμεις, μοιάζουν να συμμετέχουν σε μια ατέλειωτη συζήτηση με το ανθρώπινο ον. Αρκεί βέβαια να ξέρει κάποιος τη γλώσσα…

Πέρα από όλες αυτές τις μορφές επικοινωνίας, υπάρχει ένας πολύ ιδιαίτερος τρόπος που χρησιμοποιούν τις λέξεις κάποιοι βαθείς γνώστες των παλιών και ξεχασμένων τεχνών. Και αυτός ο τρόπος είναι ένα μεγάλο μυστικό δύναμης και προστασίας.

Οι λέξεις γίνονται προτάσεις και οι προτάσεις εκφράζουν κάποιο συγκεκριμένο νόημα. Αυτός είναι ο τρόπος που γίνεται η χρήση του λόγου. Αν όμως οι λέξεις δεν βγάζουν νόημα, στη σειρά που έχουν μπει, παρά μόνον για αυτόν που τις προφέρει, τότε έχουμε ένα ισχυρό νοητικό ξόρκι, που προφυλάσσει το μυαλό από πιθανούς εισβολείς.

Ο τρόπος για να φτιαχτεί αυτό το ξόρκι, είναι πολύ απλός. Φτιάχνουμε ένα ποιηματάκι, το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να μην βγάζει κανένα, μα απολύτως κανένα νόημα. Πρέπει όμως να έχει μέτρο, ρυθμό και ομοιοκαταληξία. Τέσσερις στίχοι είναι αρκετοί. Κατόπιν αυτό το ποίημα το αποστηθίζουμε και το φορτίζουμε με όλες μας τις καλές ευχές. Δεν το ανακοινώνουμε σε κανέναν, είναι μόνον δικό μας, μόνον για εμάς.

Και πότε το χρησιμοποιούμε; Μα, κάθε φορά που αισθανόμαστε ότι κάποιος μας απειλεί, είτε με τα λόγια του, είτε απλά με την παρουσία του. Επίσης το χρησιμοποιούμε κάθε φορά που νιώθουμε έναν αόριστο φόβο, μια ταραχή. Η επανάληψη αυτής της πολύ προσωπικής αλληλουχίας λέξεων, διαλύει αμέσως όλους τους φόβους, οχυρώνει το μυαλό μας.

Μπορούμε να δώσουμε μια ένδειξη του πώς επιτυγχάνεται αυτό: το μυαλό, όταν σκέφτεται με λογικούς συνειρμούς, είναι εύκολο να γίνει στόχος κάποιου. Όταν όμως κατακλύζεται από κάτι που δεν έχει κανένα νόημα, όπως αυτό το μικρό ποίημα, είναι σαν να κατεβάζει τους διακόπτες και να αποκλείει την οποιαδήποτε εισβολή. Είναι σαν να δημιουργούμε επίτηδες παρεμβολές στο ίδιο μας το σύστημα, ώστε να το ασφαλίσουμε.

Αξίζει να το δοκιμάσετε. Θα εκπλαγείτε.