• Αρχική
• >
• Θέματα
• >
• Μετενσάρκωση …

Ένα ερώτημα που βασανίζει τον άνθρωπο είναι,

Γιατί όλος αυτός ο αγώνας της ζωής για την ολοκλήρωση του ανθρώπου να διακόπτεται από τον θάνατο.

Πολλοί είναι και οι άνθρωποι που αναρωτιούνται αν έχουν ζήσει προηγούμενες ζωές.Πάντως τα δύο τρίτα των ανθρώπων πιστεύουν στην μετενσάρκωση.

Ο όρος σημαίνει την ιδιότητα της αθάνατης ψυχής να εισέρχεται στο σαρκίο, που είναι υλικό και θνητό, επαναλαμβανόμενες φορές.

Ο Ηρόδοτος αναφερόμενος στη μετενσάρκωση,

Υποστηρίζει ότι οι Αιγύπτιοι ήταν πρώτοι που πίστευαν στην αθανασία της ψυχής και ότι αυτή, μετά τη φθορά του σώματος, επανενσαρκώνεται σε άλλο πλάσμα που γεννιέται εκεί τη στιγμή, μέχρις ότου διανύσει ολόκληρο τον κύκλο των ζωικών υπάρξεων δηλαδή, ζώα, αμφίβια και πτηνά.

Τότε επανέρχεται και εισέρχεται σε ένα ανθρώπινο σώμα. Η εξέλιξη αυτή διαρκεί 3.000 χρόνια.

Ο Ηρόδοτος ισχυρίζεται ότι τη θεωρία αυτή οικειοποιήθηκαν και δίδαξαν μερικοί Έλληνες υπονοώντας ασφαλώς τον Πυθαγόρα και τον Εμπεδοκλή.

Ο Κρίσνα στο βιβλίο «Μπαγκαβάτ Γκιτά» υποστηρίζει την μετενσάρκωση αλλά και στην αρχαία Ελλάδα από τους πυθαγόρειους και τους στωικούς φιλόσοφους καθώς και από τον Πλάτωνα αλλά και γενικότερα στην Αίγυπτο, στην Ινδία, στη Κίνα, και στη Ιαπωνία.

Σήμερα το κεντρικό δόγμα του Ινδουισμού  και του Βουδισμού.

Επίσης την διδασκαλία της μετενσάρκωσης σε διάφορες παραλλαγές της, πιστεύουν φυλές της Αφρικής, της Αυστραλίας, της ανατολικής Ασίας και της Αμερικής.

Στο θέμα της μετενσάρκωσης ο Πυθαγόρας κυρίως έδωσε ιδιαίτερη έμφαση και το έθεσε ως  κορμό της ηθικής και θρησκευτικής του δοξασίας.

Επειδή, όμως, το πρόβλημα της επιβίωσης της ψυχής και της μελλοντικής της σταδιοδρομίας ανάγεται σε πνευματικές σφαίρες και προϋποθέτει πνευματική εξέλιξη, πρέπει να απασχολούσε μόνον τους μαθητές ανώτερου βαθμού, αυτούς που ήδη είχαν μυηθεί στην όλη κοσμοθεωρία και βιοθεωρία του μεγάλου φιλόσοφου.

Επομένως, πρέπει να ήταν μυστική και να μην την κοινοποιούσαν στο λαό.

Ο Εμπεδοκλής ασχολείται με απολογητικό τρόπο με τη θεωρία της περιπλάνησης των ψυχών και λέει ότι, εάν μια ψυχή κηλιδωθεί από πράξη φόνου, επιορκίας ή άλλου εγκλήματος, «ντύνεται» τη μορφή θνητού και περιφέρεται μακριά από την χώρα των Μακάρων και παραδίνεται από το ένα στοιχείο στο άλλο.

«Ένας εξ αυτών είμαι κι εγώ, ένας από τους θεούς εξόριστος και περιπλανώμενος, διότι ακολούθησα τις προτροπές της Διχόνοιας», ομολογεί ο ίδιος ο Εμπεδοκλής.

Στο απόσπασμα Β 117 ισχυρίζεται ότι υπήρξε νεανίας, κόρη, θάμνος, πτηνό κι άφωνο ψάρι.

Ο Πλάτωνας στον Φαίδρο αναφέρεται στην αθανασία της ψυχής,

Υποστηρίζοντας ότι αυτή φέρει εξ αρχής φτερούγες οι οποίες, όσο διατηρούνται δυνατές, τη συγκρατούν στις υπερουράνιες περιοχές, ενώ όταν χάσει αυτή τη δύναμη, ενσαρκώνεται κατά πρώτον σε ανθρώπινα σώματα, για να μπορέσει να επιτύχει εκ νέου την άνοδό της, ενώ, αν δεν τα καταφέρει, είναι δυνατόν να «βυθιστεί» σε σώματα ζώων.

Υπογραμμίζει ότι η ψυχή ενός αληθινού φιλόσοφου ύστερα από 3.000 χρόνια μπορεί να αποκτήσει και πάλι τα φτερά της και να ξαναγυρίσει εκεί που ανήκει, ενώ για τις κοινές ψυχές απαιτείται διάστημα τουλάχιστον 10.000 χρόνων.

Οι γεννήσεις σε ανθρώπινα ή και σε ζωικά σώματα είναι μάλλον το επακόλουθο μιας πτώσης ή υποβάθμισης από έναν ανώτερο κόσμο σε άλλον κατώτερο, με τη δυνατότητα, όμως να ανυψωθεί και πάλι προς την πηγή του Ανώτερου.

Ο Πλάτωνας είναι γνωστό,

Ότι θεωρούσε το σώμα τάφο της ψυχής και στον Κρατύλο συμπλέει με τη διδασκαλία του Ορφέα, ότι δηλαδή η ψυχή τιμωρείται μέσω της ένωσής της με το σώμα.

Ο μεγάλος Ινδός ποιητής και φιλόσοφος Σρι Ορομπίντο (15 Αυγούστου, 1872 – 5 Δεκεμβρίου 1950) και μεγάλος αγωνιστής της ελευθερίας περιγράφοντας τις σκέψεις του για την μετενσάρκωση καταλήγει..

“Απλώς και μόνον το γεγονός ότι οι άνθρωποι μιλούν για αναγέννηση και ότι μια τέτοια ιδέα υφίσταται, σημαίνει ότι ένα απόθεμα ψυχικών εμπειριών που σχετίζονται με αυτόν τον όρο θα πρέπει πράγματι να υπάρχει.

Η αναγέννηση είναι μια επιβεβαίωση που θα πρέπει να περιλαμβάνεται ανάμεσα στις πιο βασικές για την ανθρωπότητα.”