• Αρχική
• >
• Θέματα
• >
• Ο Αινιγματικός Κύριος Γιουνγκ !

Δεν υπάρχει – ίσως – άνθρωπος στον πλανήτη που να μην γνωρίζει τον Φρόυντ.

Είναι αναμφίβολα η πατρική φιγούρα της ψυχανάλυσης.

Ο «άσωτος υιός» του δεν είναι άλλος από τον Γιουγκ, ο οποίος, συνεπής στα φροϋδικά θέσφατα, επαναστάτησε απέναντι στον πατέρα του, χαράζοντας τον δικό του, μοναδικό δρόμο στην ιστορία της επιστήμης.

Αν ο Φρόυντ έφερε τα όνειρα στο προσκήνιο, κάνοντάς τα πραγματικά, ο Γιουγκ είναι αυτός που έκανε την πραγματικότητα ονειρική.

Ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο δεν θα είναι ποτέ ίδιος μετά από τους παρατηρητικούς και οξυδερκείς συλλογισμούς αυτού του γοητευτικού Ελβετού.

Ο Κάρλ Γκούσταβ Γιουνγκ, γεννήθηκε στις 26 Ιουλίου 1875 στην Κέσβιλ,

Ένα μικρό χωριό της Ελβετίας. Ήταν το δεύτερο παιδί της οικογένειας, ενώ το πρώτο είχε πεθάνει λίγο μετά τη γέννησή του και αφού γεννήθηκε ο Καρλ, η οικογένεια απέκτησε ένα κορίτσι, εννέα χρόνια μικρότερο από τον Κάρλ.

Ο πατέρας του ήταν ο Γιόχαν Πολ Άχιλς Γιουνγκ, ήταν διδάκτορας φιλοσοφίας και προτεστάντης εφημέριος και είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τη θρησκεία.

Η οικογένεια χρειάστηκε πολλές φορές να μετακομίσει, λόγω της εργασίας του πατέρα του Κάρλ Γιούνγκ, μέχρι το 1879, όπου εγκαταστάθηκαν στο Κλάιν – Χένιγκεν. Ο πατέρας του ήταν εξέχουσα προσωπικότητα, διδάκτορας της φιλοσοφίας.

Ωστόσο ο παράδοξος αυτός άνθρωπος θεωρούσε δάσκαλό του έναν ήδη νεκρό πρόγονο, τον παππού του από τη μεριά του πατέρα του.

Η έντονη κοινωνική δράση του παππού του,

Ο οποίος ήταν γιατρός και είχε ιδρύσει το «Νοσοκομείο των Πολιτών»,  καθώς και ένα πρωτοποριακό ίδρυμα για παιδιά με νοητική υστέρηση, το περίφημο «Ίδρυμα της Ελπίδας» εντυπωσίασαν και παραδειγμάτισαν τον νεαρό Καρλ, που αποφάσισε να ασχοληθεί με τον άνθρωπο και τα βάσανα της ψυχής του.

Μαθήτευσε δίπλα στον Φρόυντ, γρήγορα όμως η στενή αντίληψη του δασκάλου του πως το άπαν της ανθρώπινης προσωπικότητας μπορεί να εξηγηθεί με το μοτίβο της σεξουαλικότητας, τον κούρασε.

Ο Γιουγκ, άτομο διαισθητικό, ευαίσθητο και μοναχικό, είχε ισχυρή τη βεβαιότητα πως η ανθρώπινη ψυχή κρύβει ένα βάθος πολύ πιο πολύπλοκο από τη λίμπιντο του Φρόυντ.

Η εμμονή του αυτή τον έφερε σε σύγκρουση με τον δεσποτικό Φρόυντ,

Χάρισε όμως στην ανθρωπότητα την θεωρία των αρχετύπων, και μάλιστα ακριβώς στον χρόνο που την είχε ανάγκη.

Ο νεαρός 20ος αιώνας έδειχνε ήδη τα δόντια του και τα αιματηρά του ένστικτα. Ο 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο φονικότερος που γνώρισε ο κόσμος, έβγαλε στην επιφάνεια μια λυσσαλέα άβυσσο, παρ’ όλο που η Ευρώπη της φιλοσοφίας και των επιστημών έμοιαζε να έχει εξελιχθεί σε φωτεινότερες περιοχές.

Ο Γιουγκ, βαθιά θλιμμένος από την αγριότητα του ανθρώπου, μελέτησε σε βάθος και με επιμονή ανατόμου την βία, αλλά και τις εμμονές, τον εγωισμό και τη διαστροφή.

Η παρατηρητικότητά του τον οδήγησε σε μια κατηγοριοποίηση των ψυχικών φαινομένων, ώσπου μπροστά στα μάτια του άρχισε να διαγράφεται ένα συνταρακτικό μοτίβο: η ανθρώπινη ψυχή ακολουθούσε έναν αρχαίο και μυθικό δρόμο, παρήγαγε δικές της «οντότητες» ίδιες σε όλη τη γη και σε όλα τα πολιτιστικά στρώματα.

Ο Γιουγκ αυτές τις οντότητες τις ονόμασε Αρχέτυπα.

Ο ήρωας, ο γελωτοποιός, ο μάγος, ο αφέντης, η ιέρεια κάνουν τους περιπάτους τους μέσα στην ανθρώπινη ψυχή και προσπαθούν να βγουν στην επιφάνεια.

Η σύνθεση και η αρμονική συνεργασία αυτών των ψυχικών εκφάνσεων δημιουργεί μια ισορροπημένη ζωή, ενώ η καταπίεσή τους προκαλεί τις νόσους.

Ο Γιουγκ έκανε ένα βήμα παραπέρα, θεωρώντας ότι το συλλογικό ασυνείδητο, όπως το ονόμασε, μπορεί να φέρει και μια μαζική παθολογία, που εκφράζεται μέσω του πολέμου.

Η πιο εντυπωσιακή του παρατήρηση όμως και η πιο τολμηρή,

Αφορά τις συμπτώσεις, τις οποίες ονόμασε συγχρονικότητα. Η παράδοξη ταύτιση άσχετων εννοιολογικά γεγονότων, που μοιάζουν όμως να «αγαπούν» να συμπίπτουν, άνοιξε ουσιαστικά τον δρόμο της λεγόμενης παραψυχολογίας και διεύρυνε τα όρια του ψυχαναλυτικού πεδίου.

Η πραγματικότητα φωτίστηκε από μια άλλη σκοπιά και ο Γιουγκ έμεινε εκστατικός να παρατηρεί ένα σύμπαν που αλληλεπιδρούσε με τον παρατηρητή του, όπως θα παραδεχόταν λίγο αργότερα και η κβαντική φυσική.

Ο κόσμος απέκτησε ξαφνικά την αίγλη και τη μαγεία που του αποστέρησε η ρασιοναλιστική σκέψη.