• Αρχική
• >
• Θέματα
• >
• Δρυίδες !

Η δρυς είναι το αυτοφυές αιωνόβιο,

Περήφανο και πανύψηλο δέντρο των δασών που ζει στις πεδιάδες και τα όρη. Το δέντρο αυτό φιλοξένησε τον άνθρωπο στα κλαδιά του και τον έθρεψε όταν ήταν καρποσυλλέκτης.

Ο άνθρωπος περπατώντας στη γη το αγάπησε για την προστασία που του παρείχε από τον ήλιο, τη βροχή, το κρύο.

Οι Κέλτες που ζούσαν στα δάση το λάτρεψαν και οι ιερείς τους οι Δρυίδες με τα κλαδιά του όριζαν τον κόσμο.

Οι Δρυίδες έκαναν την ιεροτελεστία της δρυός, ήταν οι σοφοί που νομοθετούσαν, απέμεναν δικαιοσύνη και καθοδηγούσαν τον λαό τους, υπηρετούσαν ως μάντεις δάσκαλοι και θεραπευτές.

Ήταν οι ιερωμένοι της Γαλατίας (σημερινής Γαλλίας), της Ιρλανδίας και της Βρετανίας. Γνωρίζουμε λίγα γι’ αυτούς και προέρχονται από Έλληνες αρχαίους συγγραφείς (Διογένης Λαέρτιος, Στράβων, Διόδωρος Σικελός κ.ά.) και Ρωμαίους (Καίσαρας, Λουκανός κ.ά.), από αρχαία γραπτά μεταξύ 2ου αιώνα π.Χ. και 4ου αιώνα μ.Χ.

Στην θρησκεία τους και τα τελετουργικά της, υπάρχουν πολλά στοιχεία επηρεασμένα από το ελληνικό Δωδεκάθεο.

Ένας σημαντικός Θεός ήταν ο Λούγκ, με το όνομα Σαμιλνταχάν «αυτός που κατέχει πολλά μέσα και τρόπους» επόπτευε τις τέχνες, προστάτευε τους ταξιδιώτες, εύκολα παραλληλίζεται με τον Ερμή.

Ο Κέλτης Ήφαιστος ήταν ο Γκοϊβνιου στην Ιρλανδία.

Κυβερνήτης των θαλασσών ήταν ο Λιρ, με χαρακτηριστικά του Ποσειδώνα. Στην θέση του πολεμοχαρή Άρη είχαν τον Όγκμα, στην θέση της Αθηνάς την Μόριγκαν.

Προστάτιδα της οικογένειας και της εστίας ήταν η Μπρίγκιτ, όπως η ελληνική Εστία.

Η κοινή αυτή παράδοση,

Παρουσιάζει διάφορα στοιχεία που αποδείχνουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν αποικήσει στην Ιρλανδία πριν από τους Κέλτες και διέδωσαν στα βρετανικά νησιά έναν πολιτισμό παρόμοιο με εκείνον της αρχαίας Κρήτης και των Μυκηνών.

Οι Δρυιδικές ιεροτελεστίες γίνονταν στα δάση όπου οι Δρυίδες εξασκούσαν μαγικές δυνάμεις που συμπεριλάμβαναν την αλλαγή του καιρού, θηριομορφισμό, μαντεία και ικανότητα να γίνονται αόρατοι.

Επίσης, λέγεται ότι χρησιμοποιώντας το «αυγό του ερπετού» δηλαδή μια κρυστάλλινη σφαίρα, μπορούσαν να εξορκίζουν θανατηφόρες κατάρες.

Τρείς ήταν βαθμίδες στο Δρυιδικό Ιερατείο οι οποίες με τη σειρά ήταν οι ακόλουθες: Βάρδος, Οβάτης και Δρυίδης.

Οι Βάρδοι ήταν οι χαμηλότεροι στην ιεραρχία, ήξεραν να παίζουν λύρα και να απαγγέλουν Κέλτικους μύθους. Το χρώμα τους ήταν το μπλε.

Οι Βάρδοι ταξίδευαν στην ύπαιθρο, ώστε να συγκεντρώσουν πληροφορίες και να τις φέρουν πίσω στους Δρυίδες, μεταφέροντάς τις μέσω μύθων που τους συνόδευαν με μουσική.

Αν κάποιος Βασιλιάς δεν έδειχνε την πρέπουσα φιλοξενία, τότε ο Βάρδος θα παρουσίαζε κάποιο τραγούδι, το οποίο θα γελοιοποιούσε το βασιλιά.

Επόμενοι στην ιεραρχία ήταν οι Οβάτες που ήταν μάντεις και θεραπευτές.

Το χρώμα τους ήταν το πράσινο, γιατί κατείχαν τις γνώσεις της φύσης και των ενεργειών της.

Γνώριζαν τις δυνάμεις που έκρυβαν τα βότανα και μπορούσαν να ταξιδέψουν στον κόσμο των νεκρών για να πάρουν τα μυστικά της θεραπείας.

Οι Δρυίδες ήταν η υψηλότερη βαθμίδα στην ιεραρχία και το χρώμα τους ήταν το λευκό. Το όνομά τους προέρχεται από το δέντρο ‘Δρυς’ τη βελανιδιά..

Μπορούσαν να κινηθούν στον κόσμο των ζωντανών και των νεκρών και τα δέντρα στα δάση όπου συνήθως ήταν τα καταφύγιά τους, λέγεται ότι ήταν πύλες μεταξύ του επάνω και του κάτω κόσμου.

Ήταν η δύναμη πίσω από το θρόνο, επειδή κανένας βασιλιάς δεν θα έκανε κάτι πριν συμβουλευτεί τον Δρυίδη σύμβουλό του.

Ο Δρυιδισμός θεωρείται  σήμερα σαν μια φιλοσοφία η νεοπαγανιστική θρησκεία που χαρακτηριστικό της είναι η λατρεία της φύσης.