• Αρχική
• >
• Θέματα
• >
• Φεγγάρι …

Ποιες είναι οι  λατρείες για την Σελήνη;

Η σεληνιακή λατρεία ήταν ανέκαθεν συνδεδεμένη με την ιδέα της γονιμότητας και της καρποφορίας, καθώς και με τη γεωργία η οποία αποτελούσε το ζωντανό τους σύμβολο.

Επίσης, πάντοτε σχετιζόταν με τον έμμηνο κύκλο των γυναικών, τον τοκετό και τη βλάστηση.

Γενικά, παρόλο που υπήρχε εκτεταμένη σεληνιακή λατρεία στην Αρχαία Ελλάδα δε γνωρίζουμε αρκετές λεπτομέρειες για τα όσα τελούνταν σε αυτές.

Ωστόσο, είναι γνωστό πως κατά τη λατρεία της Σελήνης στην αρχαία Αθήνα προσφέρονταν σπονδές με καθαρό νερό και μικροί άρτοι με σχήμα κυκλικό ή μηνίσκου.

Θα πρέπει να επισημανθεί πως από τα σημαντικότερα ιερά της Σελήνης υπήρχαν στην περιοχή της αρχαίας Σπάρτης στη Λακωνία.

Τα Ελευσίνια Μυστήρια σχετίζονταν με τη λατρεία της Σελήνης,

Καθώς τόσο η Δήμητρα όσο και η Κόρη – Περσεφόνη σχετίζονταν με τη γονιμότητα της γης, τους κύκλους των εποχών και τον κάτω κόσμο – υποσυνείδητο, την κατεξοχήν επικράτεια της Σελήνης.

Σε αυτά παρουσιαζόταν με δραματικό τρόπο ο κύκλος της γέννησης, του θανάτου και την αναγέννησης, ο οποίος συνιστά ένα βαθύ μυστήριο για κάθε εξελισσόμενη ύπαρξη.

Τη Σελήνη ανέκαθεν υπηρετούσαν γυναίκες ως ιέρειές της,

Αφιερωμένες στη θέλησή της και στις γήινες εκφάνσεις της δύναμής της.

Αυτές οι γυναίκες γνώριζαν τη μαγική τέχνη που μπορούσε να αφυπνίσει τη γονιμοποιό δύναμη της Σελήνης και από τα πλέον σημαντικά καθήκοντά τους ήταν η εξασφάλιση νερού και η συντήρηση της ιερής φλόγας που σχετιζόταν με το φως της Σελήνης.

Οι ιέρειες που ελάμβαναν μέρος στις τελετουργίες της πρόκλησης βροχής,

Συμμετείχαν συνήθως γυμνές, ενώ όταν επισκέπτονταν τις πηγές τις καθάριζαν και ύστερα αντλούσαν νερό και το έριχναν επάνω τους.

Στην αρχαία Ρώμη, οι Εστιάδες πραγματοποιούσαν το Μάιο μια τελετουργία κατά την Πανσέληνο για να ρυθμίσουν την παροχή βρόχινου νερού.

Στη διάρκεια της τελετουργίας έριχναν είκοσι τέσσερις κούκλες στον Τίβερη, κάτι που θυμίζει τις παλιότερες ανθρωποθυσίες στον ποταμό.

Η Σελήνη σχετίστηκε μυθολογικά και λατρευτικά,

Με τη Λίλιθ των Ιουδαίων, με την Αστάρτη των Φοινίκων, την Ιστάρ των Ασσυρίων, τη Σιν των Βαβυλωνίων, τη Νάνα των Χαλδαίων, την Κεριντγουέιν των Δρυίδων, τη Λούνα και τη Ντιάνα των Ρωμαίων, την Ίσιδα των Αιγυπτίων και με τη Σελήνη, την Άρτεμη, τη Δήμητρα, την Περσεφόνη και την Εκάτη στην αρχαία Ελλάδα.

Τα ιερά της σεληνιακής Μητέρας βρίσκονταν σε δάση, συχνά με πηγή μέσα σε μια σπηλιά.

Σε περιόδους ξηρασίας οδηγούσαν μια αγελάδα στους αγρούς, την άρμεγαν και έχυναν το γάλα στο ξερό έδαφος ως θυσία – προσφορά στη σεληνιακή θεά, στην Ουράνια Αγελάδα.

Τα περίφημα τυπικά της σποράς και του θερισμού,

Ταυτίστηκαν με την ανθρώπινη σύλληψη, τη γέννηση και την πορεία προς την ωριμότητα.

Πίστευαν ότι η γονιμοποιός δύναμη της Σελήνης είναι πραγματική φωτιά και μπορεί να μένει κρυμμένη σε ξύλο ή δέντρο.

Η πανάρχαια συσχέτιση της γονιμότητας με τη Σελήνη εξακολουθεί να υπάρχει ακόμη και σήμερα σε διάφορες φυλές του κόσμου, διαμορφώνοντας ποικίλα έθιμα και παραδοσιακές πρακτικές.

Ενδεικτικά αναφέροντας, ακόμη και σήμερα γυναίκες πρωτόγονων φυλών στη Γροιλανδία δεν κοιτούν το φεγγάρι και δεν κοιμούνται ανάσκελα πριν να φτύσουν πρώτα και μετά να τρίψουν το σάλιο τους πάνω στο στομάχι τους, για να μη μείνουν έγκυες από το φεγγάρι.

Επίσης, οι Νιγηριανές πιστεύουν ότι για την αναπαραγωγή δε χρειάζεται ο σύζυγος, εφόσον η Μεγάλη Μητέρα Σελήνη στέλνει το Πουλί του Φεγγαριού στη Γη για να φέρει μωρά στις γυναίκες.

Οι Ινδιάνες Μητέρες του Μεξικού,

Προτείνουν τα μωρά τους στη Νέα Σελήνη και ικετεύουν τη Μητέρα Σελήνη να δώσει στα παιδιά τους μια ζωή συνεχώς ανανεωμένη σαν τη δική της.

Για τον βουδισμό η πανσέληνος και η νέα σελήνη είναι περίοδοι ισχύος και πνευματικής δύναμης.