• Αρχική
• >
• Θέματα
• >
• Η ευλυγισία του χρόνου …

Πόσες φορές δεν είπαμε,

Τι γρήγορα που περνά ο χρόνος και πόσες δεν αναρωτηθήκαμε, πόσο αργά κυλά ο χρόνος.Είναι δηλαδή, η εμπειρία του χρόνου, μια υποκειμενική υπόθεση;

Το σύμπαν, είναι άπειρο, άρα δεν διέπεται από τις αρχές των χρονικών ορίων που θέτει ο άνθρωπος.

Οπότε τα χρονικά όρια που βάζει σαν ζυγαριά ο άνθρωπος στη ζωή του και το σύμπαν, αφορούν τον ίδιο και μια σύμβαση που έκανε για την εξυπηρέτηση της καθημερινότητας του.

Ο χρόνος και η διάρκειά του, σε ατομικό επίπεδο, είναι ζήτημα υποκειμενικό.

Όταν περνάμε καλά με μια παρέα και πρέπει να φύγουμε, γιατί έχουμε νωρίς το πρωί ξύπνημα, τότε νοιώθουμε λίγο τον χρόνο.

Αντίθετα μια δυσάρεστη κατάσταση, όπως μια περιπέτεια υγείας που μας καθηλώνει για μια εβδομάδα στο κρεβάτι, μας φαίνεται να είναι πραγματικά τεράστιος χρόνος, λες και έχε σταματήσει το προσωπικό μας ρολόι.

Αλλά και στις μικρές στιγμές, τις απειροελάχιστες, ο χρόνος μέσα στο μυαλό μας κάνει διαφορετικό παιχνίδι.

Την στιγμή που ταξιδεύουμε με ένα τρένο σε μια διαδρομή για πρώτη φορά, ο χρόνος στην αντίληψή μας θα είναι μικρότερος από την αντίληψη της επόμενης. Γιατί την δεύτερη φορά όλα είναι γνωστά, άρα υπάρχει επανάληψη. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο χρόνος μας φαίνεται ότι διαστέλλεται.

Η περιπέτεια του ανθρώπου με τον χρόνο είναι ασταμάτητη.

Η επιθυμία όλων των ανθρώπων, για την κατάκτηση της χρονικής στιγμής και της καθοδήγησης αυτού του ταξιδιού, παραμένει πάντοτε στην επικαιρότητα.

Πειραματικά η επιστήμη ψάχνει την τιθάσευση του χρόνου. Ελπίζοντας έτσι στον καθορισμό της ζωής των ανθρώπων, για το καλύτερο.

Οι δυνάμεις του σύμπαντος όμως, δεν εξελίσσονται με βάση την ανθρωποκεντρική έννοια για τον χρόνο, ούτε αποτελούνται από διαστήματα.

Ο άνθρωπος ως άτομο πρέπει να βιώνει τον χρόνο συναισθηματικά, γιατί έτσι βιώνει περισσότερο την έννοια του απείρου που τον γέννησε.