• Αρχική
• >
• Θέματα
• >
• Μύηση δίχως τέλος !

Όταν η μύηση ξεκινά είμαστε έτοιμοι να τα δώσουμε όλα.

Ξέρουμε πως κανείς δεν θα μας χαϊδέψει τα αυτιά.

Γνωρίζουμε πως κανείς δεν μας χρωστάει καλοσύνη, πως εμείς δεν είμαστε κάτι σημαντικό, μόνο και μόνο διότι θελήσαμε να μυηθούμε, καθώς πολλοί θέλησαν την μύηση, λίγοι όμως την άντεξαν.

Μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες. Μαθαίνουμε να βλέπουμε τον Οίκο του Θεού να ραγίζει.

Τι θα γίνει όμως εάν δούμε τον κεραυνό να τον καταστρέφει ολοσχερώς;

Θα πέσουμε από κάτω, στα σκληρά βράχια, ή θα καούμε στις στάχτες που δημιουργήσαμε; Πρέπει να υπομείνεις μία μύηση δίχως τέλος.

Εκεί που η μύηση έχει ξεκινήσει, εμείς νομίζουμε κιόλας πως καταφέραμε πολύ σημαντικά πράγματα. Θαυμάζουμε τον κάθε άλλο παρά αξιοθαύμαστο εαυτό μας, που κατάφερε να περάσει με 5/10 την πρώτη περιπέτεια.

Μάλιστα, δεν σκεφτόμαστε καν το πόσο κακή ήταν η απόδοσή μας, διότι και μόνο το ότι περάσαμε μας αρκεί.

Τόσο ακατάλληλοι είμαστε.

Όμως η αυλαία δεν έπεσε ακόμα. Έχει κι άλλο έργο. Όχι όμως όσο αντέχεις, αλλά όσο πρέπει να υποστείς.

Εκεί που τα πράγματα έχουν φτάσει στο μη περαιτέρω, εκεί που λέμε «τι άλλο τραγικό θα μπορούσα να συμβεί;»,

Ακριβώς εκεί είναι που θα χάσουμε κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα, έως ότου να καταρρεύσει το ψεύτικο περιβάλλον της ψεύτικης ασφάλειας που δημιουργήσαμε.

Καλούμαστε να καταστραφούμε,

Όπως και ο Ναός του Σολομώντα, που έγινε χίλια και τρία κομμάτια.

Από την τάφρο αυτή θα αναδυθεί το σπουδαιότερο πτηνό που ο Ήλιος ποτέ του έλουσε με Φως στις φτερούγες του.

Ο πιο λαμπερός Φοίνικας είναι ένας πρώην αχρείος, ο οποίος πλέον πετά ελεύθερος, με την απαλότητα της κίνησης της πεταλούδας και της ακρίβειας του αετού, με την αυτοθυσία του Πελεκάνου και με το Φως του Θεού.