• Αρχική
• >
• Θέματα
• >
• Οι ενοχές και η πνευματική εξέλιξη !

Κάποιες φορές μπορεί ο μεγαλύτερος εχθρός να γίνει ο ίδιος μας ο εαυτός.

Αυτό πολλές φορές θα εκφραστεί μέσω των ενοχών. Ενοχές είναι αυτές οι εσωτερικές φωνές.

Που επιμένουν να πάρουμε την ευθύνη για κάτι για το οποίο δεν φταίμε ή να συνεχίσουμε να αυτοτιμωρούμαστε για κάτι, ακόμα και αν έχουμε αντιληφθεί το λάθος μας.

Οι ενοχές είναι σημαντικά εμπόδια μέσα στον πνευματικό δρόμο για την εξέλιξή μας.

Σε ορισμένα εσωτερικά συστήματα οι ενοχές περιγράφονται ως ένα ξίφος,

Έτοιμο να διαπεράσει την καρδιά μας. αυτή είναι μία πολύ καλή παρομοίωση. Σε αυτό, προσθέτουμε πως το ξίφος το κρατάμε στην πραγματικότητα εμείς οι ίδιοι, ενάντια στην καρδιά μας.

Οι ενοχές αποτελούν μεταξύ άλλων και μία γωνιά στην οποία η ψυχή ηρεμεί με σκληρό τρόπο.

Η αυτοτιμωρία μπορεί αν γίνει τελικά ακόμα και μία οδός που ταυτόχρονα μας πηγαίνει και στην χαμηλή αυτοεκτίμηση, αλλά και στον εγωισμό.

Στην χριστιανική παράδοση, ως ουσιαστική αντιμετώπιση των ενοχών έρχεται η μετάνοια.

Ως λέξη προκύπτει από το «μετά» και «νοώ», δηλαδή «αλλάζω τον νου».

Στην πραγματικότητα, η μετάνοια, ιδίως στην ανατολική χριστιανική παράδοση, δεν περιγράφεται ως κάτι αρνητικό και πένθιμο, αλλά ως μία εσωτερική αναγέννηση.

Το να αντιληφθώ το λάθος μου έχει ως αποτέλεσμα το να διδαχθώ από την εμπειρία μου και τελικά να μετανοήσω, δηλαδή να αλλάξω τρόπο σκέψης. Αυτό περιγράφεται ως μία εσωτερική Ανάσταση.

Ο ταοϊσμός έχει μία επίσης ενδιαφέρουσα οπτική.

Θεωρεί πως ο άνθρωπος σίγουρα θα σφάλει και τελικά δεν υπάρχει λόγος για να υποφέρουμε για αυτό που έχουμε κάνει, αλλά αντίθετα, πρέπει, μέσα σε ένα πλαίσιο εσωτερικής χαλάρωσης, να ξεπερνάμε και να αντιμετωπίζουμε τις ενοχές.

Οι Ταοϊστές επιμένουν πως αυτός είναι ο αντίθετος δρόμος από την μετάνοια.

Αυτό όμως που πραγματικά εννοούν είναι πως το ξεπέρασμα των ενοχών είναι κάτι που πρέπει να γίνει ευχάριστα, δηλαδή κατ’ αντιπαραβολή με τον δυτικό χριστιανισμό.

Στην πραγματικότητα, η μετάνοια είναι κοινή και στην ταοϊστική παράδοση, αποτελεί έναν τρόπο εσωτερικής σωτηρίας, με την οποία μπορούμε να συνεχίσουμε την εσωτερική μας εξέλιξη.