• Αρχική
• >
• Πλανήτες
• >
• Το μονοπάτι του Ποσειδώνα στη καρδιά μας

Ο Ποσειδώνας διαρρέει παντού.

Μπορεί να είναι ευχάριστος όπως ένα όμορφο λουλούδι που περνά από τον κήπο του γείτονα και βρίσκει το δρόμο του για τη καρδιά σας ή ύπουλος και αντιπαθητικός όπως η μούχλα στο υπόγειο.

Ο Ποσειδώνας, όταν έχει μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα –ακόμα και τη ζωή. Εκεί που βρίσκεται, μπορούμε όχι μόνο να χάσουμε τις άμυνές μας αλλά και τη λογική μας, και τότε γίνεται επικίνδυνος. Η δράση του Ποσειδώνα είναι σαν μια προειδοποιητική ιστορία.

Μας αποπλανεί, με επικίνδυνους και υπερβολικούς τρόπους.

Ο Ποσειδώνας μπορεί να αφαιρέσει τη παραμικρή ευαισθησία μας όπως ο Ουρανός ή να μας οδηγήσει στην ανάπτυξη της ψυχής μας όπως ο Πλούτωνας. Ο Ποσειδώνας βρίσκεται εδώ για να καταστρέψει το «εγώ».

Ακούμε συνέχεια για τις αρνητικές επιδράσεις του Ποσειδώνα. Κάτω από αυτές τις επιδράσεις, βιώνουμε σύγχυση και έλλειψη κατεύθυνσης. Υπάρχει διάλυση, ψευδαίσθηση, έλλειψη ταυτότητας και ανάγκη για αποφυγή και απόδραση.

Αν δεν ψάξουμε για τρόπους απόδρασης, καταλήγουμε στη δεύτερη επιλογή που μας δίνει ο Ποσειδώνας: τη θυσία.

Θυσιάζουμε τον εαυτό μας, δίνουμε τον εαυτό μας με τη θέλησή μας σε οτιδήποτε μας ωθήσουν οι παροτρύνσεις του Ποσειδώνα.

Αν δεν είμαστε τέλειοι απελπιζόμαστε. Παζαρεύουμε  με το σύμπαν. Προσευχόμαστε.

Πιστεύουμε πως αν συνεχίσουμε να δίνουμε, αν παραδώσουμε τα δώρα μας, αν προσφέρουμε την αγάπη μας θα μας ξεπληρώσουν με την αγάπη που μας αξίζει. Αυτό είναι το πρώτο ψέμα του Ποσειδώνα, πως αν θυσιάσουμε τον εαυτό μας χωρίς διακρίσεις, θα κερδίσουμε κάτι.

Αν ένας μεγάλος άντρας με άσπρη γενειάδα φτιαγμένη από αφρό, κουβαλά μία τρίαινα, σας πλησιάσει και σας προσφέρει κάτι, πείτε του να πάει από εκεί που ήρθε καθώς είναι ψεύτικος.

Όπως ο Ουρανός και ο Πλούτωνας, ο Ποσειδώνας παίρνει κάτι από εμάς αλλά και πάλι αυτό δεν είναι απόλυτο. Υπάρχει απώλεια εκεί που βρίσκεται ο Ποσειδώνας στο γενέθλιο χάρτη μας, αλλά δεν είναι ο τραυματικός και ξαφνικός Ουρανός, ή ο πεινασμένος Πλούτωνας.

Ο Ποσειδώνας συχνά μας δίνει μία γεύση για αυτά που είναι πιθανά, μία βαθιά και σιωπηλή επικοινωνία με το μυαλό και τη ψυχή μας, και ύστερα τα παίρνει πίσω αφήνοντάς μας με την ψευδαίσθηση.

Μας προσφέρει δευτερόλεπτα από αυτό που μπορούμε να γίνουμε και ύστερα στις πιο σκοτεινές μας στιγμές μας λέει πως δεν θα το ξανανιώσουμε ποτέ. Όχι σε αυτή τη ζωή.

Ο Ποσειδώνας μπορεί να γίνει πιο σκληρός από τον Πλούτωνα, πιο αδίστακτος από τον Ουρανό, και δεν μας αφήνει ποτέ να ξεφύγουμε. Εκεί που ο Ποσειδώνας μας λέει πως δεν μπορούμε να γιατρευτούμε, εκεί πρέπει να αλλάξουμε.

Ο Ποσειδώνας έχει και την σοκαριστική πλευρά του.

Έχει περισσότερα από ένα κόλπα στη τσέπη του. Σαν να μην ήταν αρκετά η θυσία και η λαχτάρα, καταστρέφει τις ψευδαισθήσεις μας με τον χειρότερο τρόπο. Μία από τις λειτουργίες του Ποσειδώνα είναι να καταστρέφει την αφέλειά μας.

Δυστυχώς, μπορούμε να βιώσουμε την αθώα σφαγή του Ποσειδώνα όταν καταστρέφει ένα-ένα τα όνειρά μας, μέχρι να μην έχουμε πια και μένουμε να ψάχνουμε για νόημα στην άδεια μας ψυχή.

Ο Ποσειδώνας μπορεί να παράγει μαύρες καταιγίδες –εκεί που η έλλειψη ορίων και ρεαλισμού οδηγούν στην τρέλα και στις υπερβολές. Η κυριαρχία του Ποσειδώνα μπορεί να είναι τραγική.

Τώρα, ίσως αναρωτιέστε, τι σχέση έχουν όλα αυτά με την Αφροδίτη. Η Αφροδίτη έχει να κάνει με αυτά που έχουμε, ενώ ο Ποσειδώνας είναι ο απόλυτος «Δεν έχω τίποτα».

Κάτι πολύ ενδιαφέρον συμβαίνει όταν η ψυχή μας αδειάζει.

Ξαφνικά συνειδητοποιούμε πως δεν είναι άδεια. Απλά κοιτούσαμε σε λάθος μεριά. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με «το όλο».

Η λαχτάρα του Ποσειδώνα καλείται «θεϊκή δυσαρέσκεια». Και η αλήθεια είναι πως η λέξη κλειδί εδώ είναι το θεϊκή όχι το δυσαρέσκεια. Οι θυσίες του Ποσειδώνα, είτε κατά λάθος είτε επίτηδες έχουν κάποιο στόχο, κάποιο σκοπό.

Ο Ποσειδώνας θέλει να βγούμε από το δρόμο μας, έτσι ώστε να καταλάβουμε πως είναι να ζούμε με «το όλο».

Ο Ποσειδώνας, τελικά, θέλει να συνδεθούμε με κάτι το οποίο μας ψυθίρισε αόριστα πριν από όλα αυτά, ίσως σε ένα τραγούδι ή σε κάποιο όνειρο. Ο Ποσειδώνας θέλει να ανοίξουμε τη καρδιά μας με τον πιο αχανή τρόπο.

Όταν ο Ποσειδώνας είναι ενεργός στο χάρτη, βρισκόμαστε σε ένα ατελείωτο ταξίδι που μας επιτρέπει να βιώσουμε τι είναι αιώνιο και περιλαμβάνει τα πάντα. Μας επιτρέπει να βιώσουμε το γεγονός πως δεν υπάρχει διαχωρισμός, πως η συνείδησή μας είναι απλά μια αντανάκλαση μιας μεγαλύτερης συνείδησης.

Περιέχουμε το όλο και μας περιέχει και αυτό.

Ζει μέσα μας και εμείς μέσα του.Όταν ο Ποσειδώνας τονίζεται ιδιαίτερα στο χάρτη, μαθαίνουμε πως πρέπει να ξεπεράσουμε τις επιθυμίες του εαυτού μας και να συνδεθούμε με το μονοπάτι που θα διαλέξει η ψυχή μας.

Θυσιάζουμε τα λίγα για να ανταμειφθούμε με ένα επίπεδο κατανόησης όπου ο εαυτός μας δεν θα μπορούσε να γνωρίζει.

Αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε πως όλες η προηγούμενες στερήσεις είχαν να κάνουν με την των μικρών επιθυμιών μας, έτσι ώστε να βουτήξουμε στα βαθύτερα και υψηλότερα επίπεδα της αγάπης.

Και σε αυτό το επίπεδο αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε κάτι πολύ σημαντικό. Πως η αγάπη δεν είναι συναίσθημα, ή εμπειρία ή τρόπος ζωής. Η αγάπη είναι δύναμη, Μία δύναμη σύνδεσης. Είναι η απόλυτη δημιουργική δύναμη.

Σκεφτείτε το. Οτιδήποτε προσέχουμε στη ζωή μας, οτιδήποτε για το οποίο νοιαζόμαστε μεγαλώνει στη συνείδησή μας.

Αυτά που εισέρχονται στην συνείδησή μας εξέρχονται πίσω στη ζωή μας. Ίσως να μην είναι τέλειο, αλλά είναι η πιο ειλικρινής και αγνή αγάπη.Τίποτα δεν μπορεί να δημιουργηθεί ή να επιτευχθεί χωρίς την αγάπη.

Για να δημιουργήσουμε κάτι πρέπει πρώτα να το οραματιστούμε, πράγμα που ανήκει στον Ποσειδώνα και στη δύναμή του. Αυτό που κάνουμε από εκεί και πέρα δεν ανήκει στον Ποσειδώνα, αλλά στην Αφροδίτη.

Η Αφροδίτη, τραβά, αποπλανεί, μαγνητίζει, έλκει.

Η Αφροδίτη είναι ο σύνδεσμος του περιέργου. Είναι εγωκεντρική αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Τη χρειαζόμαστε για να είμαστε δυνατοί στον υλικό κόσμο. Για να διαπραγματευόμαστε σε αυτό τον κόσμο με επιτυχία, πρέπει να είμαστε προσγειωμένοι και να γνωρίζουμε την αξία μας και το που ανήκουμε.

Όλοι ξέρουμε πως είναι αδύνατο να προσελκύσουμε κάποιον αν πιστεύουμε πως δεν μας αξίζει. Είναι δουλειά της Αφροδίτης να μας συνδέσει με την ευχαρίστηση, τη χαρά και τις ανταμοιβές της ζωής. Η Αφροδίτη, έχει να κάνει με το σύστημα αξιών μας.

Στόχος του Ποσειδώνα δεν είναι να αντικαταστήσει το σύστημα αξιών της Αφροδίτης με το δικό του, αλλά να βρει την ισορροπία ανάμεσα στην πνευματική και την υλική μας ζωή. Στο τέλος, πρέπει να καταλάβουμε πως δεν υπάρχει όριο ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους, είναι το ίδιο πράγμα.

Όταν ο Ποσειδώνας μας αναγκάζει να θυσιαστούμε, η κατανόηση της αγάπης θα πάρει τη θέση μίας μικρότερης αξίας. Θα νιώσουμε πως έχουμε μια θέση στο κόσμο, επειδή είμαστε ο κόσμος.

Οι εμπειρίες του Ποσειδώνα, αν τις κατανοήσουμε, μας επιτρέπουν να ανοίξουμε τις πόρτες της κοσμικής μας ύπαρξης και να αφήσουμε να περάσει το αιώνιο και το ανώτερο.

Η Αφροδίτη και πάλι δουλεύει σαν συνδετικός κρίκος, αλλά τώρα το εύρος της είναι απεριόριστο. Δεν έχουμε πια ανάγκη να κατέχουμε, επειδή έχουμε ήδη αυτά που χρειαζόμαστε μέσα μας.