• Αρχική
• >
• Θέματα
• >
• Από πού πάνε για τη φώτιση, παρακαλώ;

Η γη έχει γίνει ένα περίεργο μέρος για να ζει κανείς.

Το κακό είναι πως – μάλλον – δεν έχουμε προς το παρόν κάπου αλλού ένα πλανήτη για να μετακομίσουμε.

Και όπως φαίνεται οδεύουμε σε ένα σκοτεινό μέλλον. Ο άνθρωπος αποδείχτηκε περίεργος διαχειριστής του πλανήτη, απρόσεκτος και αυτοκαταστροφικός.

Και όμως, μέσα στη μακρόχρονη ιστορία του ανθρώπου – τη γνωστή τουλάχιστον – έχουν υπάρξει πολύ φωτεινές προσωπικότητες, που μίλησαν με απλότητα και που τα λόγια τους (όσα σώθηκαν, εδώ που τα λέμε) στάζουν ακόμα βάλσαμο στις καρδιές μας.

Ο Χριστός και ο Βούδας, ο Ράμα και πολλοί άλλοι δάσκαλοι, στις απλούστατες, στην ουσία, διδαχές τους, μας έχουν δώσει έναν πλήρη οδηγό αυτοβελτίωσης και ευζωίας. Και όμως.

Η επί γης ειρήνη είναι ακόμα όνειρο απατηλό.

Ακόμα είμαστε έρμαια της βρώμικης ενέργειας που μολύνει τον πλανήτη, ακόμα υποφέρουμε από φτώχεια, πείνα και αλληλοσπαραγμό.

Είναι αυτή η ανθρωπότητα που ονειρευόμαστε; Είναι αυτή η ανθρωπότητα που έχει ονομάσει τον εαυτό της «κορωνίδα της δημιουργίας»; Αυτή η κορωνίδα χρειάζεται γυάλισμα και περιποίηση, γιατί έχει θαμπώσει πολύ. Χρειάζεται φώτιση.

Ο όρος φώτιση έχει γίνει συνώνυμο του βουδισμού, στην πραγματικότητα όμως είναι η πεμπτουσία όλων των εσωτερικών συστημάτων.

Όλες οι θρησκείες, όλα τα δόγματα επιδιώκουν να φωτιστεί ο εσωτερικός μας κόσμος από ένα αληθινό φως επίγνωσης και κατανόησης. Αυτά βέβαια είναι υπέροχα λόγια, αλλά η πράξη είναι πολύ δύσκολη.

Η φώτιση είναι ένα επείγον ζητούμενο.

Υπάρχουν διαφορετικές εκφράσεις, αλλά το νόημα είναι το ίδιο. Είτε το πούμε διεύρυνση της συνειδητότητας, είτε φώτιση, είτε συνειδησιακό άλμα, είναι φανερό πως δεν θα τα καταφέρουμε να το κάνουμε αν δεν πετύχουμε να περάσουμε σε αυτό το επόμενο στάδιο της εξέλιξης. Ή θα σταματήσουμε την αυτοκαταστροφή μας, ή θα γίνουμε παρελθόν.

Ο άνθρωπος είναι νεαρό είδος, μέσα στα κοσμικά μεγέθη.

Είναι ένα νήπιο της δημιουργίας. Και έχει ακόμα «παιδικές ασθένειες». Αυτό πρέπει να το παραδεχτούμε. Πρέπει να κατέβουμε από τον θρόνο του «νοήμονος ανθρώπου» και να καταλάβουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε.

Δεν καταλαβαίνουμε τους νόμους της φύσης. Ίσα που ψελλίζουμε μια αλφαβήτα, αλλά το κάνουμε με στόμφο.

Δεν γνωρίζουμε τα μυστικά του χρόνου, αλλά παριστάνουμε πως τον έχουμε εγκλωβίσει σε εξισώσεις και ρολόγια και δουλεύει για εμάς.

Αποφασίσαμε κιόλας πως «ο χρόνος είναι χρήμα», άσχετο αν ο χρόνος αδιαφορεί για τέτοιες παιδαριώδεις διαπιστώσεις.

Ο δρόμος για τη φώτιση περνάει μέσα από την αποδοχή της άγνοιας.

Δεν φτάνει να επαναλαμβάνουμε το «εν οίδα ότι ουδέν οίδα», απλά επειδή έτυχε να το πει ο Σωκράτης.

Πρέπει να το κατανοήσουμε και να αφεθούμε στο μεγάλο μυστήριο του κόσμου σαν παιδιά, όχι σαν μαθητευόμενοι μάγοι.

Και όταν αποδεχτούμε την άγνοιά μας, θα μπορέσουμε να αγαπήσουμε πια τον εαυτό μας, και άρα τους άλλους.

Τότε η φώτιση θα είναι μια πραγματικότητα στην οποία θα κολυμπάμε χωρίς να χρειάζεται να λέμε μεγάλα λόγια.