• Αρχική
• >
• Θέματα
• >
• Εγώ: Τα ρούχα του Βασιλιά !

Εγώ είμαι, εγώ μπορώ, εγώ νομίζω, εγώ φοβάμαι.

Ποιος είναι αυτός, αυτό το εγώ, που κάνει όλα αυτά τα πράγματα και ακόμα περισσότερα;

Είναι πολύ δύσκολο να ξεκινήσει μια φράση, χωρίς να κυριαρχήσει το εγώ. Ναι, αλλά ποιο από όλα.

Έχουμε κάπως εξοικειωθεί με την έννοια ότι άλλος είναι ο εαυτός και άλλο το Εγώ.

Ο Εαυτός είναι ένας παρατηρητής, απαθής λίγο ή πολύ, ο οποίος δεν μπορεί να βλαφτεί από καμία ενέργεια, καμία προσβολή, κανένα πάθος της ψυχής, του πνεύματος και του σώματος.

Τα πάθη ανήκουν στον κόσμο του Εγώ, ο Εαυτός δεν παθαίνει τίποτα, γιατί δεν χρειάζεται τίποτα, δεν υπόκειται στους νόμους της φθοράς, δεν έχει ανάγκες.

Είναι ένας παρατηρητής των παθών, ένας καταγραφέας και η μόνη του – αλλά σημαντικότατη αποστολή – είναι να μεταδώσει τις πληροφορίες από τις περιπέτειες του Εγώ στην αμέσως επόμενη ιεραρχικά τάξη πραγμάτων και πλασμάτων.

Το Εγώ λοιπόν, ή μάλλον τα πολλά Εγώ που έχει ο κάθε άνθρωπος, δεν είναι αυθύπαρκτα.

Υπόκεινται, ας μας επιτραπεί η έκφραση, στους νόμους της προσφοράς και της ζήτησης.

Γιατί το Εγώ είναι ο μηχανισμός εκείνος που μας κάνει να παίρνουμε αυτό που έχουμε ανάγκη, αυτό που θέλουμε, ή αυτό που νομίζουμε ότι θέλουμε.

Και πώς θα πάρουμε αυτό που θέλουμε;

Μα, πληρώνοντας τους άλλους με αυτό που ζητάνε. Αν ζητάνε υποταγή, τους τη δίνουμε για να πάρουμε ασφάλεια.

Αν ζητάνε δυναμισμό τους τον δίνουμε για να πάρουμε εξουσία. Αν ζητάνε αγάπη τους την δίνουμε για να πάρουμε την αγάπη που έχουμε εμείς ανάγκη.

Αυτό το ταμείο όλο, το χειρίζονται οι υπάλληλοι του Εαυτού, τα πολλά Εγώ.

Γιατί Εγώ, άλλος άνθρωπος είμαι στη δουλειά μου, που σκύβω το κεφάλι ας πούμε, άλλος στον δρόμο, που εκτονώνω τον θυμό μαζί με άλλα Εγώ, άλλος στο σπίτι μου, που ζητάω να με υπακούν, άλλος στους φίλους μου που παριστάνω τον άνετο.

Για την ακρίβεια δεν είμαι άλλος άνθρωπος, φοράω άλλα Εγώ, κρατάω άλλα κομμάτια του σπασμένου καθρέφτη και παρουσιάζω άλλες πτυχές του ίδιου ανθρώπου.

Ο Όσο έλεγε πως το Εγώ είναι ένας ζητιάνος.

Κλαίει για να του δώσει η μαμά του προσοχή, κλαίει για να κρατήσει την αγάπη του, πατιέται κάτω και σέρνεται για να κερδίσει λίγη εξουσία, συμβιβάζεται με τα πάντα αρκεί να κερδίσει λίγη ακόμα πρόσκαιρη ζωή.

Το Εγώ κατά τον Όσο είναι μια γλοιώδης, ευμετάβλητη και ψευδόμενη ουσία, που αποκρύπτει τον Εαυτό ακόμα και από εμάς τους ίδιους.

Αυτό είναι η μισή αλήθεια.

Η άλλη μισή είναι πως η πανοπλία του Εγώ επιτρέπει στον Εαυτό να επιβιώσει και να ελιχθεί σε ένα εντελώς αφιλόξενο, από πολλές απόψεις περιβάλλον.

Του επιτρέπει επίσης να παραστήσει, κυριολεκτικά, πως είναι κάτι μικρότερο από αυτό που πραγματικά είναι.

Έχετε δει ποτέ τον Εαυτό σας, χωρίς τα κουρέλια του Εγώ, που κρύβουν τον Βασιλιά, για να μπορεί απαρατήρητος να γυρίζει στο βασίλειό του;

Τον έχετε δει. Αλλά δεν τον αναγνωρίζετε. Είναι τόσο τεράστιος, τόσο παντοδύναμος, τόσο Κύριος των Δυνάμεων, που τον είπατε Θεό.