• Αρχική
• >
• Θέματα
• >
• Πολεμώντας το Κακό…

Δεν υπάρχει θνητό πλάσμα που να μην έχει πολεμήσει με το Κακό.

Η μάχη αυτή έχει δύο εκφάνσεις: την αλληγορική και την καθαρά μεταφυσική. Δηλαδή ένα πρώτο επίπεδο και ένα βαθύτερο και σκοτεινότερο.

Η πρώτη, η αλληγορική, διαδραματίζεται κάθε μέρα της ζωής μας. Πολεμάμε το Κακό συνέχεια.

Το πολεμάμε όταν, για παράδειγμα, ο γκρινιάρης γείτονας μας κάνει, για ακόμα μία φορά, παρατήρηση για τη μουσική μας.

Εμείς δεν την έχουμε δυνατά, είναι ανθρώπινο να ακούμε και λίγη μουσική.

Όμως αυτός επιμένει και γίνεται και ερειστικός. Είναι πολύ εύκολο να θυμώσουμε και να χάσουμε τον έλεγχο.

Εμείς καλούμαστε να παλέψουμε τον θυμό μας, χαμογελώντας συγκαταβατικά. Αυτός ο θυμός δεν είναι παρά το προσωπικό μας Κακό.

Ο αρχαίος λαός των Μάγιας θεωρούσε πως πίσω από κάθε δόλια και σκοτεινή μας πράξη κρύβεται ένας «βολαδόρες», ένα κακόβουλο αιθερικό πλάσμα, που τρέφεται από το μίσος.

Για να γίνει λοιπόν κάποιος άνθρωπος συνετός και να κερδίσει το μεγάλο παιχνίδι, έπρεπε να πολεμήσει και να νικήσει αυτόν τον δαίμονα.

Ομαλά λοιπόν, προχωρούμε,

Μετά από αυτήν την εισαγωγή, και στη μεταφυσική διάσταση του θέματος.Πολλοί από εμάς έχουμε βιώσει μεταφυσικές εμπειρίες, με τρομακτικό χαρακτήρα κάποιες φορές.

Είναι ας πούμε σχετικά γνωστή η μόρα, αυτό το εκφοβιστικό νυχτερινό φαινόμενο: σκιές στον τοίχο που παραμονεύουν, αλλοπρόσαλλες φωνές και πόρτες που ανοίγουν ξαφνικά.

Όλα αυτά τα φαινόμενα μπορεί να οφείλονται σε ενέργειες ενός υποχθόνιου πνεύματος.

Τα θύματα κυριεύονται από φόβο,

Αδυνατούν να κοιμηθούν χωρίς συντροφιά και η δύση του ηλίου τους προκαλεί πανικό. Πώς μπορεί κάποιος να νιώσει ασφάλεια, με όλες αυτές τις σκοτεινές οντότητες να παραφυλάνε.

Αγαπητοί φίλοι, όλα αυτά τα δαιμονικά όντα δεν έχουν την παραμικρή δύναμη επάνω μας.

Ο καθένας χειρίζεται τα όπλα του κόσμου που γνωρίζει, λογικό δεν είναι αυτό;

Άρα, αν θέλουμε να πολεμήσουμε με τα δαιμόνια, είμαστε σε μειονεκτική θέση, γιατί ο κόσμος μας είναι απτός και υλικός, ενώ η δική τους η φύση είναι πνευματική.

Οπότε, το ποτήρι που θα  πετάξουμε στον δαίμονα, τον αφήνει αδιάφορο.

Εκείνος ζει σε μια άλλη διάσταση και χρησιμοποιεί όπλα που εμείς δεν γνωρίζουμε.

Όμως και εμείς και οι δαίμονες έχουμε δημιουργηθεί από την ίδια Δύναμη, αφού όλα τα πλάσματα είναι ίσα. Είμαστε Παιδιά του ίδιου Πατέρα.

Στο σημείο αυτό, τα δαιμονάκια μειονεκτούν. Αυτά έχουν πικράνει τον Πατέρα τους με τον δρόμο που διάλεξαν. Ενώ εμείς – τα αδέλφια τους – είμαστε υπό την απειλή τους.

Ας συγκρατηθούμε λοιπόν και ας ζητήσουμε βοήθεια από αυτόν που έπλασε το καλό και το Κακό.

Και Αυτός θα πράξει όπως ένας σπλαχνικός Πατέρας απέναντι στο αδικημένο του παιδί: Με αγάπη.