• Αρχική
• >
• Θέματα
• >
• Της Αγάπης Μαχαιριά !

Γιατί είναι τόσο μεγάλος ο πόνος της αγάπης;

Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να χάνει τα λογικά του από έρωτα;

Και – πολύ περισσότερο – πώς γιατρεύεται ο ερωτικός πόνος; Η ανθρώπινη ψυχή είναι ένα εργαστήριο της αγάπης.

Ακόμα και οι πιο σκληροί φαινομενικά άνθρωποι, έχουν αγαπήσει πολύ και με πάθος.

Και έχουν πονέσει για την αγάπη, και έχουν κάψει και ας μην το παραδεχτούν ποτέ.

Για κάποιον λόγο ο άνθρωπος μπορεί να είναι άτρωτος στα πάντα, αλλά όχι στον έρωτα. Γιατί;

Ο έρωτας είναι η κινητήρια δύναμη του σύμπαντος.

Δεν είναι μόνον ο άνθρωπος που ερωτεύεται, μάλλον είναι ο μόνος που δεν το παραδέχεται!

Διάφορα πλάσματα ερωτεύονται το ταίρι τους με αφοσίωση, τρυφερότητα και αυτοθυσία, πολλές φορές. Όμως ο άνθρωπος δεν ζει χωρίς τον έρωτα.

Και ακόμα περισσότερο, χωρίς τον πόνο του έρωτα. Όσο μεγαλύτερος ο πόνος, τόσο πιο μεγάλη η λύτρωση όταν καταφέρει κάποιος να βρεθεί με το ταίρι του.

Έχουμε την εντύπωση ότι η μαχαιριά της αγάπης μας βρίσκει όταν ένας έρωτας που τον θέλουμε τελειώνει.

Δεν είναι έτσι.

Η αγάπη, όταν είναι πραγματική, πονάει από την πρώτη ματιά…Αυτό είναι το τρομερό…πρόκειται για συναίσθημα που καταργεί τη λογική, την ισοπεδώνει.

Το πιο σίγουρο σημάδι του έρωτα που αρχίζει μέσα στον άνθρωπο, είναι αυτή η γλυκιά αλλά αφόρητη αίσθηση πόνου.

Και, αν το έχετε παρατηρήσει στον εαυτό σας, η αίσθηση πως ο αγαπημένος σας λείπει, μπορεί να σας κυριεύει ακόμα και όταν τον έχετε στην αγκαλιά σας…

Δεν είναι παράδοξο; Δεν έπρεπε να υπάρχει μια αίσθηση πληρότητας;

Οι επιστήμονες λένε πως αν ζούσαμε με την πρώτη ένταση καθ’ όλη τη διάρκεια μιας σχέσης, θα χάναμε τη ζωή μας!

Είναι τόσο δυνατός ο πόνος της αγάπης, που καταστρέφει τον ανθρώπινο οργανισμό!

Γι’ αυτό και οι περισσότεροι άνθρωποι, ακόμα και την ώρα που ζουν τον απόλυτο έρωτα, κάνουν απεγνωσμένες και ενστικτώδεις προσπάθειες να μειώσουν την ένταση.

Προσπαθούν να φέρουν μια αίσθηση «ρουτίνας», να κάνουν την αγάπη τους συμβατή με τη ζωή και την καθημερινότητα.

Όχι ότι το καταφέρνουν πάντα βέβαια… Ο απόλυτος όμως πόνος, που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτε άλλο παρά μόνο με μαχαιριά, είναι αυτός του χωρισμού, όταν είμαστε ερωτευμένοι.

Είναι πραγματικά αυτό που λέμε «ούτε στον εχθρό μου».

Ο άνθρωπος παριστάνει τον πάρα πολύ λογικό, που έχει καταφέρει να τιθασεύσει τα πάντα. Κι όμως, μπροστά στον έρωτα αφήνεται με απελπισία.

Ένας χωρισμός από την αγάπη ενός ανθρώπου, μπορεί κυριολεκτικά να του καταστρέψει τη ζωή και είναι κάτι που έχει συμβεί πολλές φορές.

Χρειάζεται πραγματικά όλη αυτή η ένταση στη διαδικασία της ζωής;

Γιατί να πονάμε τόσο πολύ, γιατί δεν μπορούμε να ελέγξουμε και να μετριάσουμε τα αισθήματά μας;

Γιατί η φύση επιτρέπει όλη αυτήν την σπατάλη ψυχικής ενέργειας, όταν θα μπορούσαμε απλά να είμαστε προσανατολισμένοι στο πώς θα περάσουμε καλύτερα;

Γιατί απλά, ο έρωτας δεν είναι η ευχαρίστησή μας,

Είναι το μεγαλύτερο μάθημα που θα πάρουμε ποτέ στη ζωή μας. Όπως πολύ σωστά παρατήρησαν οι ποιητές της αρχαιότητας, ο έρωτας είναι το καμίνι, είναι η λάβα που εξαγνίζει απόλυτα την ανθρώπινη ψυχή, την κάνει – μέσα από τον πόνο και την απώλεια – να λυγίσει, να κοιτάξει τον εαυτό της, να σπαράξει και να βγει πιο δυνατή, πιο σοφή και πιο συμπονετική στον κόσμο.

Οι άνθρωποι που τους αγαπήσαμε και κάποια στιγμή αρνήθηκαν την αγάπη μας, είναι οι μεγάλοι μας δάσκαλοι.

Και αυτός είναι και ο τρόπος που μπορούμε να ξεπεράσουμε την ερωτική απογοήτευση, την απώλεια της αγάπης.

Αν σκεφτούμε ότι αυτό το μάθημα το πήραμε για κάποιο σκοπό, ποτέ δεν πονάμε αναίτια, ποτέ και τίποτα δεν πάει χαμένο.

Η μαχαιριά της αγάπης θα επουλωθεί, αφήνοντας στην καρδιά μας ένα ωφέλιμο σημάδι, από το οποίο θα αναβλύζει δύναμη και περισσότερη ακόμα αγάπη.

Που κάποιος, κάπου, μέσα στον απέραντο κόσμο, την περιμένει σαν θείο δώρο…