• Αρχική
• >
• Θέματα
• >
• Το Θέλημα !

Η βασική αρχή του αξιότιμου κύριου Άλιστερ Κρόουλυ,

Ήταν «Κάνω αυτό που Θέλω». Ακούγεται εγωιστικό; Δεν είναι καθόλου.

Ο δρόμος του Θελήματος, όπως λέγεται η πρακτική του Κρόουλυ, είναι ένας δρόμος βαθιάς ενδοσκόπησης και συντονισμού με τον παγκόσμιο ρυθμό.

Γιατί, ως ον αυτής της πραγματικότητας, δεν μπορώ να θέλω κάτι παράλογο. Και αν θέλω κάτι παράλογο, είναι απλό, δεν θα το πετύχω.

Όπως δεν το πέτυχε ο ίδιος ο Κρόουλυ, που με τα βαρύτατα λάθη του απέδειξε πόσο σωστή ήταν η θεωρία του.

Ο Κρόουλυ, που είχε την απαίτηση να τον λένε «Το Θηρίο»,

Γιατί νόμιζε ότι είναι ο μάγος των μάγων και ο Εκπεσών Άγγελος, είχε ένα θλιβερότατο τέλος, χτυπημένος σωματικά και διανοητικά από τις καταχρήσεις. Προσπάθησε να εφαρμόσει το Θέλημα, αλλά το εφάρμοσε λάθος.

Και το πλήρωσε βαρύτατα. Πλην όμως η σύλληψη του Θελήματος είναι συνταρακτική και αξίζει την προσοχή μας.

Τι λέει σε γενικές γραμμές αυτή η θεωρία;

Λέει πως όταν θέλω κάτι γίνομαι παντοδύναμος. Πρέπει όμως να το θέλω. Η θέληση δεν είναι μια ευχή, μια ονειροπόληση, ένα περαστικό καπρίτσιο.

Η θέληση είναι μια ανώτερη δύναμη. Μάλλον «αυτό που θέλω», θέλει εμένα ως εργαλείο για να εκδηλωθεί. Η θέληση είναι μια καυτή σφραγίδα, που μαρκάρει το μυαλό.

Ο Μιτεράν έλεγε πως αν κάποιος θέλει να γίνει Πρόεδρος της Γαλλίας πρέπει να το σκέφτεται συνέχεια, πρέπει να το σκέφτεται και την ώρα που δένει τα κορδόνια του.

Αυτό είναι η αλήθεια του Μιτεράν, βεβαίως.

Ο οποίος ήθελε να παίξει τον ρόλο του στην ιστορία, γιατί η ίδια η ιστορία το απαιτούσε αυτό.

Η θέληση ήταν το σφιχτό κολάρο στο μυαλό του Μιτεράν, γιατί έπρεπε να γίνει, για συγκεκριμένους λόγους, Πρόεδρος αυτός και όχι κάποιος άλλος.

Τον ήθελε το αξίωμα, του καρφώθηκε το Θέλημα. Ή η «κλήση», όπως λέγεται σε άλλους χώρους.

Το να λέμε «μακάρι να είχα χρήματα» δεν είναι τίποτα περισσότερο από λόγια. Χρήματα έχει αυτός που είναι υποχρεωμένος να τα θέλει.

Τα θέλει τόσο πολύ, που δεν σκέφτεται κάτι άλλο. Και τα έχει.

Και εδώ επεμβαίνει ο παράγοντας της παρεξήγησης. Γιατί αυτός που είναι ταγμένος να υπηρετήσει το θέλημα, νομίζει ότι υπηρετείται από αυτό.

Και νομίζει ότι μπορεί να το βάλει να δουλέψει για λογαριασμό του.

Θα φέρουμε ένα σκληρό παράδειγμα: η μεγάλη χώρα της Γερμανίας ήταν κομματιασμένη σε ανήμπορα κρατίδια, τα οποία λιμοκτονούσαν.

Ένας άνθρωπος με ισχυρή θέληση, ένας Αδόλφος, διαλέχτηκε για να τα ενώσει αυτά τα κρατίδια σε μία δύναμη.

Και το έκανε, δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει αυτό.

Και μετά, έχασε την αίσθηση του σκοπού του, που από εκεί έπαιρνε τη θέληση. Νόμιζε ότι μπορεί να κάνει ό,τι ήθελε, δεν κατάλαβε ότι ήθελε ό,τι έπρεπε.

Και έγινε η γνωστή, αιματοβαμμένη ιστορία. Ο Χίτλερ, να πούμε, ήταν μελετητής του Κρόουλυ.

Το Θέλημα λοιπόν, ενώ φαίνεται να είναι μια ιστορία εγωισμού, στην πραγματικότητα είναι μια ιστορία ταξίματος σε έναν σκοπό.

Αυτό δεν πρέπει να το παρεξηγεί κανείς, γιατί οι επιπτώσεις είναι πολύ βαριές και άμεσα πληρωτέες.

Για τον ίδιο τον Κρόουλυ, και μόνον λόγω του Θελήματος, ο πιο καλός λόγος που μπορούμε να πούμε είναι: κανείς δεν είναι για πέταμα.