• Αρχική
• >
• Θέματα
• >
• Ζυγάκτης Ποταμός !

Υπάρχει ένα ποτάμι,

Που έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στον αρχαίο ελληνικό – και όχι μόνο – κόσμο. Είναι ο ποταμός εκείνος που διέσχισε το άρμα του Πλούτωνα, καθώς μετέφερε προς το βασίλειο του Κάτω Κόσμου το μεγάλο του λάφυρο, την Περσεφόνη.

Ονομάζεται Ζυγάκτης ποταμός.

Και λέμε ονομάζεται και όχι ονομαζόταν, γιατί δεν είναι μυθολογικό στοιχείο, είναι ένας ποταμός πολύ υπαρκτός στην πραγματική γεωγραφία.

Ο Ζυγάκτης, που το όνομά του σημαίνει «αυτός που ισορροπεί δύο ακτές», ή «αυτός που ενώνει δύο ακτές» έκανε μια απόπειρα να καταστρέψει το σχέδιο του Πλούτωνα, διαλύοντας τις ρόδες του άρματος.

Πλην, η μοίρα της Περσεφόνης ήταν προδιαγεγραμμένη, ακόμα και με κολοβό το άρμα του ο Πλούτωνας την πήρε μαζί του, εγκαινιάζοντας την Εποχή της Φθοράς για τη γη.

Είναι μια θλιβερή ιστορία.

Όμως η Περσεφόνη, όπως όλοι ξέρουμε, μετά από τα επιθετικά κλάματα της Δήμητρας, που άφησε τη γη να καεί και να γίνει εντελώς άγονη, επιστρέφει για μισό χρόνο, τους μήνες της αφθονίας, στη γη.

Τους άλλους μισούς κοιμάται τον λήθαργο του θανάτου., αφήνοντάς μας στον χειμώνα.

Αυτός ο ποταμός λοιπόν, είναι το σύνορο του κόσμου. Από τη μια μεριά είναι η ζωή, η Γαία, οι καρποί, το φως. Από την άλλη του όχθη, τη μυστική, είναι το σκοτάδι, η ερημία, ο θάνατος και οι ψυχές.

Θα περίμενε κανείς αυτός ο ποταμός να είναι ένα μεγάλο και επιβλητικό ποτάμι, ένας ορμητικός χείμαρρος, γεμάτος από όλες αυτές τις αντίρροπες δυνάμεις.

Και όμως, όχι.

Πρόκειται για μια λεπτή γραμμή γάργαρου νερού, χαμένη μέσα στις φυλλωσιές. Η κοίτη του κυλάει ήρεμη και γαλήνια, σχεδόν ασήμαντη.

Τίποτα στην γύρω φύση δεν δηλώνει πως εδώ ακριβώς ενώνονται και χωρίζονται οι κόσμοι. Τίποτα δεν προδίδει πως ο θάνατος παραμονεύει.

Αν κοιτάξει κανείς τριγύρω έχει την απατηλή εντύπωση πως πρόκειται για ένα ειδυλλιακό τοπίο.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο, το τόσο συνηθισμένο, διάλεξαν οι αρχαίοι Έλληνες να χωροθετήσουν το σύνορο ανάμεσα ζωή και θάνατο.

Πρόκειται για ανυπέρβλητο συμβολισμό.

Αυτά τα δύο βασίλεια δεν τα χωρίζει καμιά άβυσσος, ένα ταπεινό νεράκι τα χωρίζει, μια μικρή και διάφανη κλωστή. Πολύ εύκολα η ζωή εισχωρεί στον θάνατο και το ανάποδο.

Αν το σκεφτεί κανένας, είναι πιο επιβλητικό ως αντίληψη. Από την άβυσσο ξέρεις να προφυλαχτείς, την βλέπεις, έχει μέγεθος.

Ενώ αυτό το ρυάκι, δεν σου φαίνεται επικίνδυνο, μπορείς να το περάσεις εύκολα, μέχρι και να δροσιστείς μέσα του μπορείς.

Αλλά προσοχή, ο θάνατος είναι εκεί ακριβώς.

Είναι μια συνεχής υπόμνηση του πόσο προσεκτικοί πρέπει να είμαστε γα να κρατήσουμε το μεγάλο δώρο που μας δόθηκε, τη ζωή.

Ταυτόχρονα, και η ζωή μπορεί να εισβάλλει στα βασίλεια του θανάτου, με την ίδια ακριβώς ευκολία.

Θυμίζοντάς μας πως ο σπόρος πρώτα θάβεται και μετά ανασταίνεται. Η ζωή γεννιέται μέσα από τον θάνατο, πρόκειται για δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Αν θέλετε να δείτε με τα μάτια σας το σύνορο των κόσμων, δεν είναι και πολύ δύσκολο.

Βρίσκεται λίγο έξω από την πόλη της Καβάλας, στην ανατολική Μακεδονία. Θέλετε περισσότερα στοιχεία; Στο αμέσως επόμενο άρθρο μας.