• Αρχική
• >
• Θέματα
• >
• Χωρίς εσένα είμαι ένα τίποτα !

Πόσοι έχουμε ακούσει αυτό το τραγούδι και πόσο λίγοι ξέρουμε,

Πως πρέπει να είμαστε περήφανοι γι’ αυτό.

Όχι, το «Σαν την πάρτη μου άλλος δεν υπάρχει» δεν είναι τραγούδι του Καρρά (πάντως, καλησπέρα και καλή βραδιά για τους ξενύχτηδες).

Είναι λοιπόν η μετάφραση (ελεύθερη κι ωραία) από το «There is no one like me».

Από πού το ξέρουμε το κομμάτι αυτό; Από μία γνωστή τηλεοπτική σειρά και δεν περιμένετε το τι λέει για τον έρωτα!

Το τραγούδι λοιπόν το γνωρίζουμε από τους τίτλους αρχής της ελληνικής σειράς «Οι Στάβλοι της Εριέτας Ζαΐμη» των Ρήγα και Αποστόλου.

Σίγουρα όλοι θυμόμαστε το κομμάτι που έπαιζε μόλις άρχιζε η σειρά.

Αμερικανιά σωστή, πού να γράψουμε εμείς εδώ τέτοιες ροκιές; Και όμως, το τραγούδι είναι του Βλάσση Μπονάτσου!

Να λοιπόν που μπορούμε να είμαστε περήφανοι γι’ αυτό το τραγούδι που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την κλασική αγγλική και αμερικανική ροκ.

Όμως, η ερωτικότητα των στίχων του τραγουδιού δεν παίζεται!

Τι λέει αυτή η ροκιά; «Σαν την πάρτη μου άλλος δεν υπάρχει, τέτοια περίπτωση δεν παίζει, μεταμορφώνομαι σαν την αράχνη, τρέλα πουλάω και μ’ αρέσει» (είπαμε σε ελεύθερη μετάφραση, αλλιώς δεν βγαίνει ομοιοκαταληξία).

Μιλάει λοιπόν για έναν τυπά τιτανοτεράστιο, ο οποίος μπορεί να κάνει τα πάντα και συμφέρει, σε σημείο που παραδέχεται «είμαι πράγματι φαινόμενο».

Πόσα κιλά αυτοπεποίθησης ρε παιδί μου!

Όμως, έρχεται το τελευταίο τρίστιχο: «μα χωρίς εσένα είμαι το τίποτα, στα χέρια σου γίνομαι εργαλεία ανείπωτα, φέρσου μου ωραία και όχι αλύπητα (η μετάφραση παραμένει ελεύθερη κι ωραία).

Έτσι λοιπόν ο πολλά βαρύς και όχι, παραδέχεται πως ακόμα και αν σαν την πάρτη του άλλος δεν υπάρχει, χωρίς εκείνη δεν είναι τίποτα!

Για να μην μιλήσουμε για το ρεφρέν:

«Προσεύχομαι για να ‘χω εσένα και την αγάπη σου, δεν υπάρχει σήμερα αν δεν είμαι στο αδράχτι σου» (δεν το ξαναλέω, η μετάφραση έχει αέρα ελευθερίας).

Τι όμορφο λοιπόν να παραδεχόμαστε πως χωρίς το αγαπημένο μας πρόσωπο δεν είμαστε τίποτα.

Ναι, μαζί είμαστε τα πάντα και το ξέρουμε και το λέμε. Αλλά χώρια, καταντάμε το τίποτα. Όταν φτάσουμε στο σημείο να τα νοιώθουμε αυτά, κάτι πάει καλά.