• Αρχική
• >
• Θέματα
• >
• Πονάει η αγάπη μάτια μου πονάει !

Ιδίως, όταν μπαίνεις στα βαθιά,

Πονάει όταν πατώνεις, πονάει στο σεντόνι, πονάει σαν την τσούχτρα που τσιμπά.

Έτσι έλεγε ο Τζιμάκος, σε ένα του ποτ πουρί, κατά το οποίο έμπλεξε μέσα έντεχνα και το τραγούδι του Στέλιου Ρόκκου.

Και, όχι, αυτό το άρθρο δεν αναφέρεται στον χωρισμό. Και μιας και ο Τζιμάκος αστρολογικάρει στον ελεύθερό του χρόνο, είπαμε να αξιοποιήσουμε το παρόν ποτ πουρί του, για συναδελφική αλληλεγγύη, που είναι και το όπλο των λαών.

Πόλεμο στον πόλεμο των ερώτων των απατηλών λοιπόν και εδώ δεν μιλάμε στην πραγματικότητα για έρωτες απατηλούς και προσδεθείτε γιατί απογειωνόμαστε.

Η αγάπη πονά η άτιμη και μία σχέση μπορεί εύκολα να μας κάνει να πέσουμε στα βαθιά και να αντικρύσουμε την τσούχτρα από τον κορινθιακό, που γεμίσαμε φέτος, και έτσι να τσιμπηθούμε.

Υπάρχουν ορισμένες σχέσεις που μας κάνουν όντως να πονάμε βαθειά.

Η απόσταση μπορεί να μας τρελάνει. Αυτό δεν σημαίνει πως η σχέση όμως αυτή δεν αξίζει.

Υπάρχουν σχέσεις με μυριάδες τσακωμούς που γίνονται αφόρητες και για τους δύο συντρόφους.

Εδώ όμως δεν αναφερόμαστε σε αυτό. Αναφερόμαστε στις σχέσεις που όλα πάνε τέλεια και όμως βλέπουμε πως δεν μπορούμε να μείνουμε χωρίς να είμαστε μελαγχολικοί.

Στις σχέσεις αυτές ο έρωτας είναι το στοιχείο εκείνο που παίρνει την ευθύνη του πόνου.

Είναι υγειές αυτό;

Ναι και ίσως και κάτι παραπάνω. Είναι όμορφο και δεν υπάρχει πρόβλημα να συνεχίσει.

Όσοι ζουν ή έζησαν μέσα σε τέτοιες σχέσεις καταλαβαίνουν πολύ καλά τι εννοούμε, δηλαδή το τι σημαίνει να είναι μακριά σου, να τρελαίνεσαι, να περιμένεις πότε θα χτυπήσει το τηλέφωνο, να μην χτυπάει, να μην σου φταίει πραγματικά κανένας, αλλά εσένα να σου φταίνε όλα, και τελικά με το που σε πάρει τηλέφωνο να μπήκες στον Παράδεισο.

Να γιατί αξίζει ο πόνος αυτός, διότι ανταμείβεται με τον Παράδεισο.