• Αρχική
• >
• Θέματα
• >
• Εργαζόμενη και ερωτευμένη, γίνεται;

Η αλήθεια είναι ότι η γυναικεία επανάσταση,

Είναι κάπου στο μέλλον και όχι στο παρελθόν όπως νομίζουμε.

Μπορεί εκεί γύρω στο 1960 να έγινε ένα γενναίο μπουμ με καψίματα σουτιέν, μπορεί οι γυναίκες να μπορούν να αναρριχηθούν – δύσκολα όμως – στην ιεραρχία, αλλά ακόμα η κοινωνία και οι άντρες δεν συγχωρούν σε μια γυναίκα το να κάνει καριέρα.

Κατ’ αρχάς δεν της το συγχωρεί η καθημερινότητα.

Ένας άντρας μπορεί να έχει την δουλειά του και η οικογένειά του να τρέχει με τον αυτόματο πιλότο – που λέγεται σύζυγός επιτυχημένου.

Όταν μια γυναίκα όμως έχει απαιτητικά ωράρια και υψηλούς στόχους αυτό δεν σημαίνει ότι θα γλιτώσει από τις οικογενειακές φροντίδες.

Όλα την περιμένουν να τα ετοιμάσει και μετά, αν έχει το κουράγιο, ας κάνει και καριέρα.

Αλλά πάνω από όλα, οι γυναίκες καριέρας αντιμετωπίζουν τον αντρικό φόβο στον έρωτα.

Η αιώνια διαμάχη

Οι άντρες υποτίθεται ότι είναι κυνηγοί.

Βέβαια κυνήγι δεν τρώει κανένας μας πια, είμαστε και vegan, αλλά η νοοτροπία του κυνηγίου έχει περάσει εδώ και αιώνες στον επαγγελματικό στίβο. OK, οι γυναίκες δεν θα είχαν αντίρρηση με αυτό.

Το πρόβλημα είναι ότι έχοντας χάσει τον προσανατολισμό τους τα αρσενικά τώρα που βρίσκουν το βήμα τους τα θηλυκά μια τεράστια και υπόγεια διαμάχη με πολλά ψυχολογικά παρατράγουδα μαίνεται στον τομέα των σχέσεων.

Ένας άντρας που αντιμετωπίζει μια δυναμική γυναίκα, προτιμάει να μην την πλησιάσει ερωτικά.

Απλά και μόνον επειδή μπορεί η γυναίκα να έχει διευθυντική θέση κατατάσσεται αυτόματα στις ανέραστες, τις «σκύλες» ή τις «αντρογυναίκες».

Ακούγεται αναχρονιστικό; Και όμως κάθε γυναίκα εκεί έξω στην αγορά εργασίας το ζει κάθε μέρα.

Μήπως κάπου φταίνε και οι γυναίκες;

Πόσο εύκολο είναι για μια γυναίκα να κρατήσει την υπόστασή της, να παραμείνει ερωτική, όταν από το πρωί μέχρι το βράδυ πρέπει να αποδεικνύει διπλά και τριπλά ότι είναι αντράκι;

Ας μην ξεχνάμε ότι στο επίπεδο της εργασίας η γυναίκα αντιμετωπίζεται ακόμα σαν να δίνει εξετάσεις, με το παραμικρό σφάλμα θα ακούσει ότι πρέπει να πάει να πλύνει τα πιάτα της.

Κι από την άλλη πρέπει να εκδυθεί την εξουσία – και πιθανόν και όλα της τα προσόντα, όπως το ότι είναι έξυπνη – για να μην φοβίσει τον άντρα που θα την πλησιάσει.

Πόσο, ξαναρωτάμε, εύκολο είναι αυτό; Και ακόμα περισσότερο, πόσο δίκαιο; Γιατρός το πρωί και γατούλα το βράδυ;

Μήπως το θέμα «γατούλα» δεν πρέπει να το αποδείξει μια γυναίκα ότι το έχει αλλά πρέπει ένας άντρας να αποδείξει ότι μπορεί να της το βγάλει από μέσα της;

Καριέρα σημαίνει για την γυναίκα μοναξιά;

Για πολλά χρόνια σήμαινε αυτό και τίποτε άλλο. Αλλά όπως και να το κάνουμε αλλάζουν τα πράγματα.

Απλά οι γυναίκες αναγκαστικά, όταν έχουν μια απαιτητική σε ωράρια ή πολύ προβεβλημένη εργασία θα γίνουν αναγκαστικά πολύ πιο απαιτητικές.

Δεν κάνουν όλοι οι άντρες για ταίρι μιας γυναίκας που έχει κατακτήσει όχι μόνον την ανεξαρτησία της αλλά και πολλά από τα θεωρούμενα ως αντρικά κάστρα.

Αυτός όμως ο άντρας που δεν θα έχει πρόβλημα, που θα μπορεί να συντονιστεί με μια σύντροφο υψηλών προδιαγραφών, θα αξίζει και ο ίδιος τον κόπο.

Λιγότερες επιλογές γα τις γυναίκες, αλλά πιο αξιόλογες. Δεν είναι κακό…