• Αρχική
• >
• Θέματα
• >
• Ζηλεύω, ζηλεύω, εσένα που αγαπάω και λατρεύω !

Να σου πω πως δεν καταλαβαίνω το γιατί, ψέματα θα σου πω.

Δεν είναι και περίεργο. Η αγάπη τα έχει τα καλά της, τα έχει και τα αρνητικά της. Είναι απολύτως λογικό το να έχουμε ορισμένα ζηλότυπα συναισθήματα.

Όμως το ζήτημα είναι το πώς τα διαχειριζόμαστε. Όχι μόνο για να μην πέσουμε στην παράνοια, αλλά και για αν μην κάνουμε δύσκολη την ζωή του ανθρώπου δίπλα μας.

Αποφεύγοντας να σου πω ιστορία από τα Πατήσια, διότι αν και αστεία είναι παρατραβηγμένη, σε πάω στην θεωρητική ανάλυση του θέματος, ατάκα κι επιτόπου.

Για πολλούς συντρόφους το να τους δείχνεις πως ζηλεύεις είναι κάτι το οποίο το θεωρούν ρομαντικό ή τουλάχιστον τους δείχνει πως ενδιαφέρεσαι γι’ αυτούς.

Ορισμένοι άλλοι όμως θεωρούν την ζήλια μικροπρέπεια,

Και μπορεί αν ξενερώσουν άγρια. Τα δύο παραπάνω ισχύουν για την περίπτωση που ο σύντροφος δεν έχει δώσει και καμιά σημαντική αφορμή.

Αν έδωσε αφορμή πραγματική και σοβαρή, άσε το pc και τράβα να του σπάσεις το ρολόι.

Μετά μπες σε προηγούμενο άρθρο που εξηγούμε γιατί πρέπει να του σπάσεις το ρολόι, για να κατατοπιστείς.

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν με την ζήλια;

Είναι πάρα πολύ λογικό να ξεφύγουμε καμιά φορά και να κάνουμε υπερβολές. Πού είναι όμως το πραγματικό πρόβλημα;

Όταν εξωτερικεύουμε την ζήλια μας-πράγμα καλό βασικά, διότι έτσι συζητάμε το πρόβλημα-δεν πρέπει να φέρνουμε τον άλλον σε μία κατάσταση κατά τη οποία είναι αδύνατον να αποδείξει πως δεν έπραξε προδοτικά.

Αυτό είναι πιο σημαντικό από ό,τι ακούγεται.

Αυτό που εννοούμε είναι ότι εάν το σενάριο που έχουμε κατά νου δεν μπορεί να αποδειχθεί πως δεν είναι έτσι όπως πιστεύουμε, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι το αν κοιτάξουμε στο υπόλοιπο διάστημα τις κινήσεις του συντρόφου μας, πριν ανοιχτούμε.

Αλλιώς, μπαίνουμε σε μία κατάσταση κατά την οποία δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, καθώς δεν θα μπορέσουμε ποτέ να πειστούμε για την αλήθεια.