• Αρχική
• >
• Θέματα
• >
• Στάσου και άκου …

Οι περισσότερες συμβουλές που ακούμε στη ζωή μας είναι να δράσουμε,

Να προλάβουμε και να βιαστούμε. «Κουνήσου ντε», έτσι μας λένε από όταν είμαστε μικροί.

Το πρότυπο του δραστήριου ανθρώπου, που δεν αφήνει στιγμή να πάει χαμένη, είναι αυτό που προωθείται σε όλες τις κοινωνίες δυτικού τύπου.

Μεγαλύτερο λάθος, μεγαλύτερη πλάνη και πιο ανισόρροπη συμβουλή από το «τώρα τρέχουμε» δεν υπάρχει. Πιστέψτε μας.

Θα τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πολύ αρχή, πολύ πίσω στον χρόνο.

Πριν ξεκινήσει αυτό το τελευταίο επεισόδιο της ύπαρξής μας, που έχουμε μάθει να το λέμε «η ζωή μου». Και που νομίζουμε ότι είναι το μοναδικό, ενώ δεν είναι.

Η ανθρώπινη ψυχή είναι ένας επιβάτης. Ένας ταξιδιώτης. Και ένας τυχοδιώκτης. Αγαπάει πάρα πολύ τα ταξίδια και μαζεύει εμπειρίες.

Το γιατί το κάνει αυτό, είναι περίπλοκο θέμα. Ας πούμε, σε γενικές γραμμές, ότι εργάζεται σε έναν τομέα του σύμπαντος που λέγεται «συλλογή πληροφοριών».

Αυτές τις πληροφορίες, τις επεξεργάζεται ένας άλλος τομέας, ο επισκευαστικός.

Και μετά, αφού γίνουν όλες οι μελέτες και δοθεί η σχετική έγκριση, τα «κεφάλια» της εταιρίας «Σύμπαν», κάνουν τις απαραίτητες βελτιώσεις.

Γιατί το σύμπαν δεν είναι στατικό. Βελτιώνεται, προσαρμόζεται, μεταλλάσσεται. Έχει έναν στόχο: να νικήσει τη φθορά. Τον θάνατο.

Ο μηχανισμός του για να τα καταφέρει είναι το φαινόμενο που ονομάζουμε «ζωή».

Η ζωή, ως λέξη, προέρχεται από το ρήμα «ζέω», που σημαίνει καίω.

Η ζωή είναι το καυτό κομμάτι της ύπαρξης. Η ψυχή, βεβαίως, είναι το ψυχρό.

Εκεί που έχουν τελειώσει τα πάθη, ή μάλλον έχουν μπει σε κατάψυξη αναμονής, μέχρι την επόμενη χρήση.

Η ζωή λοιπόν είναι το καυτό κομμάτι της συνολικής μας ύπαρξης.

Το περιπετειώδες. Αυτό στο οποίο μαζεύουμε εμπειρίες, διορθώνουμε πράγματα, χαλάμε άλλα.

Βασική μας δουλειά, σε αυτήν την κατάσταση, είναι να κρατάμε όλο το σύστημα σε ανακατωσούρα, μέχρι να δουν τα κεφάλια πώς θα το κάνουν να δουλεύει χωρίς να χαλάει και να πεθαίνει.

Ουσιαστικά η δουλειά μας είναι να δώσουμε χρόνο στους μηχανικούς να σκεφτούν μια καλύτερη ιδέα.

Επειδή η δουλειά μας είναι να κάνουμε φασαρία και να συλλέγουμε πληροφορίες, είμαστε – όπως και να το κάνουμε – σε έναν σχετικό πανικό.

Είναι εξοντωτική δουλειά.

Την οποία όμως δουλειά, την έχουμε σκεφτεί, αναλύσει, καταστρώσει και δεχτεί να την εκτελέσουμε, ΠΡΙΝ κατέβουμε να την κάνουμε πραγματικότητα, δηλαδή πριν ζήσουμε την παρούσα ζωή.

Κάποιος περνάει μια μίζερη και πάμπτωχη ζωή. Τραβάει κουπί σε μια γαλέρα και από πάνω του σφυρίζει το δεσποτικό μαστίγιο.

Αυτό το έχει προδιαγράψει ότι θα το ζήσει. Γιατί πρέπει να μεταφέρει στο σύστημα την πληροφορία «εσωτερικές δυνάμεις που ενεργοποιούνται κάτω από σωματική εξαθλίωση».

Μια γυναίκα κακοποιείται άσχημα.

Ζει έναν τρομερό εφιάλτη στο σπίτι της. Έχει προεπιλέξει αυτήν την εμπειρία γιατί πρέπει να μεταφέρει την πληροφορία «δυνάμεις συγχώρεσης σε ακραία περιβάλλοντα».

Ένα παιδί σκοτώνεται. Άδικα. Απίστευτα παράλογα. Το παιδί θα μεταφέρει την πληροφορία «αιφνίδιος θάνατος και αθωότητα».

Οι γονείς του, που θα μείνουν πίσω να το θρηνήσουν, θα μεταφέρουν την πληροφορία «η ζωή στο πένθος αυξάνει τη δυνατότητα επαφής με τους νεκρούς».

Αυτός που το σκότωσε θα μεταφέρει την πληροφορία «οι τύψεις δεν επιδιορθώνουν το σφάλμα». Και πάει λέγοντας.

Σε αυτές λοιπόν τις προαποφασισμένες περιπέτειες, δεν μπορεί να πάρει κάποιος τα ηνία και να αλλάξει ζωή;

Πρέπει να πιει το ποτήρι μέχρι το τέλος;

(Για να θυμηθούμε τον γλυκύτατο Ιησού, που ενώ ήξερε αυτήν την αλήθεια που περιγράφουμε, σκοτείνιασε, τόσο ανθρώπινα, στην προοπτική του πάθους που τον περίμενε).

Πρέπει να ζήσουμε τα πάντα με στωικότητα, γιατί έτσι αποφασίσαμε κάποτε; Όχι.

Αν ολόκληρο το σύμπαν χρειάζεται βελτιώσεις και επιδέχεται αλλαγές, γιατί τα δικά μας τα σχέδια να είναι μονοκόμματα;

Κάτι που το αποφασίσαμε μαζί με άλλες ψυχές, σε συνεργασία  (οι οποίες ψυχές μπορεί να είναι οι τωρινοί χειρότεροι εχθροί μας), μπορεί να αποδειχθεί πολύ σκληρό για να το φέρουμε εις πέρας, πολύ μονότονο, πολύ βαρύ.

Τότε μπορούμε να ζητήσουμε και βοήθεια και αλλαγή σχεδίου.

Αλλά πρέπει να σταματήσουμε να τρέχουμε, για να τα καταφέρουμε. Εδώ είναι όλο το θέμα και το μυστικό των μυστικών.

Η ψυχή διαθέτει μια εσωτερική πυξίδα, που της λέει τι πρέπει να κάνει κάθε φορά, βάσει σχεδίου, βάσει χάρτη.

Έχει επίσης έναν πομποδέκτη που την ενώνει με την ομάδα της, με τους συναδέλφους της και τους ανώτερους ιεραρχικά.

Για να ανακαλύψει κανείς αυτά τα εργαλεία δεν χρειάζεται να ασκηθεί στο Θιβέτ (εκτός αν αυτό λέει το σχέδιο της ζωής του), ούτε να γίνει γκουρού.

Για να ανακαλύψει την πυξίδα του και τον πομπό του πρέπει απλώς να τα χρειαστεί.

Οι ναυτικοί, όταν πηγαίνουν costa – costa, όταν έχουν τη στεριά μπροστά τους, δεν βγάζουν πυξίδα.

Όταν όλα σκοτεινιάσουν και χαθεί η οπτική επαφή, τότε βγάζουν πυξίδα να βρουν σταθερό σημείο πλοήγησης.

Επίσης, δεν στέλνουν SOS για πλάκα, ούτε ξημεροβραδιάζονται πάνω από τον πομπό.

Όταν όμως χρειαστούν βοήθεια, σταματούν οποιαδήποτε άλλη δουλειά και έχουν τον νου τους στον πομπό.

Περιμένουν να ακούσουν ποιος πήρε την έκκληση για βοήθεια, και μετά, τι πρέπει να κάνουν;

Να κρατήσουν σταθερό το στίγμα τους, για να έρθει η βοήθεια και να τους βρει. Είναι τόσο, μα τόσο απλό.

Το ίδιο ακριβώς μοτίβο,

Πρέπει να ακολουθούμε όταν είμαστε σε καταστάσεις που νιώθουμε ότι δεν τις αντέχει η ψυχή μας.

Πριν σπάσουμε, που αυτό δεν επιτρέπεται να γίνει, πρέπει να σταματήσουμε. Τα πάντα.

Δεν έχει νόημα να στέλνουμε συγκεκριμένο μήνυμα για βοήθεια και ταυτόχρονα να κάνουμε άσχετους θορύβους. Σταματάμε λοιπόν τα πάντα.

Στεκόμαστε ακίνητοι μέσα στο σύμπαν. Σαν αντένες, γιατί αυτό είμαστε.

Συνδεόμαστε με την πηγή μας. Ζητάμε βοήθεια από τους ανώτερους. Και, το ξαναλέμε, στεκόμαστε ακίνητοι για να μας βρει η βοήθεια.

Και θα μας βρει, είναι δεδομένο. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να εκδηλωθεί η βοήθεια.

Ένα όνειρο που θα μας λέει ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε, συνήθως με τη μορφή κάποιου αγίου, που δεν είναι άλλος από τον συνάδελφό μας στο ψυχικό επίπεδο.

Ή πάλι η βοήθεια μπορεί να έρθει με τη μορφή ενός ανθρώπου που μπαίνει ξαφνικά στη ζωή μας και της αλλάζει την τροπή, δίνει ένα χέρι βοήθειας.

Και λέμε, «ο Θεός τον έστειλε;». Ακριβώς. Πήρε το μήνυμα ότι κάποιος χρειάζεται πρώτες βοήθειες. Και έρχεται να τις δώσει.

Η καθημερινή προσευχή, που τόσο την παραμελούμε,

Είναι ένας τρόπος να μένουν οι συχνότητες καθαρές και συντονισμένες. Δεν πειράζει όμως, στην έκτακτη ανάγκη ανοίγουν όλα τα κανάλια.

Απλά, μην το ξεχάσετε, για να μας βρει το πακέτο διάσωσης, δεν πρέπει να δράσουμε. Πρέπει να σταθούμε. Και θα δράσουμε μετά, αφού πάρουμε τις νέες συντεταγμένες. Καλό ταξίδι.